Neuroloog op Facebook

Ik ben op Facebook. Ik moet nog op gang komen, maar de vriendschapsverzoeken stromen zo hard binnen dat ik ze niet kan bijhouden. Ik wist eigenlijk al heel lang dat ik veel vrienden had hoor. Dat komt omdat ik jaren geleden ook al eens op Facebook ging. Toen schrok ik van alle verzoeken van patiënten en ben ik er na een dag weer mee opgehouden. Nu denk ik dat dat een domme oudemannenreactie was. Als patiënten Facebook gebruiken, moet je Facebook gebruiken, zeg ik nu.

Het is inderdaad een soort smoelenboek, zoals je vroeger bij zeilkamp en ontgroening had. Je ziet wie wie is. Waarbij ik moet aantekenen dat ik sommige mensen zo prachtig op de foto zie staan dat ik ze niet herken van de echte wereld. Het is zo onecht als een Nederlandse speelfilm. Dat hangt volgens mij samen met het wegvallen van echte communicatie, waarin beelden en verbale informatie worden doordrenkt met emotie en prosodie uit de niet-dominante hemisfeer. Facebook is een stap in het externaliseren van onze linkerhemisfeer en onze frontolaterale cortex, maar gevaarlijk minder van onze limbische structuren en van de ondervlakte van de rechterfrontaalkwab. Het is meer een informatiekanaal dan een communicatiemiddel. Ik wist dat niet. Mensen gaan nu waarschijnlijk reageren met aanbevelingen voor andere social media, maar ik ben al voorzien. Ik heb Facebook.

Ik was naar de autoleasemaatschappij gegaan en had gevraagd om het goedkoopste model voorhanden en rijd nu daarmee rond met groot plezier. Ik mis het fietsen (te gevaarlijk) maar geniet van mijn witte notendopje. Had hem op FB gezet als ‘mijn bolide’ en mensen vonden hem indrukwekkend. Voor cynisme en practical jokes is FB niet geschikt. Omdat ik mijn gft-afval zelf tot compost verwerk, heb ik toen ik moest kiezen bij beroep gekozen voor helper bij Serlimar, de Arubaanse (opvallend goede en punctuele) vuilnisophaaldienst. Ik merk dat ik dat moet aanpassen. Voor grapjes is geen plaats op FB. De verklaring zit er niet bij, dus iedereen kan er iedere emotie aan koppelen en bijvoorbeeld denken dat ik me superieur voel aan helpers bij Serlimar. Je kunt dat op social media niet maken. Ik word neuroloog.

En dan moet blijken of dat zomaar kan. U moet weten dat ik op het idee kwam omdat Facebook waanzinnig populair is op Aruba. Bovendien heb ik me laten vertellen dat er op Facebook een hoop ziekenhuisgerelateerde berichten worden gedeeld met de impulsieve inhoud en expliciet negatieve toon waaraan men de mens zonder het emotionele fundament van de rechterhemisfeer herkent. Ik wil dat meemaken. En heel misschien lukt het om echte communicatie op gang te brengen.