Nationale zorgfanaten

Het Nationale ZorgFonds bracht het als item tot Nieuwsuur. Huisarts en fervent voorstander Bart Bruijn mocht in een filmpje uitleggen wat er allemaal níet goed was aan het huidige systeem, waarna twee – god betere het – niet direct voorstanders live in de studio mochten vertellen waarom dit niet per se met een stelselwijzing hoefde te worden opgelost. Dat ‘god betere het’ komt niet van mij: binnen no time liep mijn Twitter timeline vol met verontwaardiging en argumenta ad hominem tegen de toch niet als onredelijk bekend staande Marco Blanker en Marcel Canoy

Dat er heel veel dingen nog heel veel beter kunnen is amper punt van discussie, hoewel af en toe alles wat wèl goed is aan de zorg in Nederland wat onderbelicht wordt. Veel van wat niet goed gaat, is een dokters-dingetje. Dokters hebben namelijk flink wat voor ogen, geld vooral, maar niet primair het belang van de patiënt. Sowieso luisteren dokters niet en verschuilen ze zich achter regeltjes. Maar vlak ook de politiek niet uit. De politiek heeft namelijk flink wat voor ogen, geld vooral, maar niet primair het belang van de patiënt. Sowieso luistert de politiek niet en verschuilt ze zich achter regeltjes. En dat is knap beroerd omdat je ook al niet op de zorgverzekeraars kunt bouwen. Die hebben namelijk, u begrijpt het al, flink wat voor ogen, geld vooral, maar niet primair het belang van de patiënt. Sowieso luisteren zorgverzekeraars niet en verschuilen ze zich achter regeltjes. Dat moet dus allemaal anders!

Het Nationaal ZorgFonds speelt knap in op dat sentiment. Laat ik vooropstellen dat ik ervan overtuigd ben dat de motieven van de voorstanders echt wel voortvloeien uit een wens om zorgvragers beter van dienst te kunnen zijn. Maar alternatief A is echt niet per definitie beter dan situatie B, alleen maar doordat het níet B is. En hoe indrukwekkend het aantal ondertekenaars ook is: ik vrees dat het vooral ‘ik vind het nu niet goed gaan in de zorg’-proteststemmers zijn in plaats van bewust ‘het alternatief’-steuners. And you’re gonna hate me for this: daarmee is dat amper anders dan het Oekraïne-referendum of het PVV-electoraat.

Het Nationale ZorgFonds is namelijk nog steeds vooral een plan, een idee, met aantrekkelijke beloftes als ‘betere, meer solidaire zorg, zonder eigen risico’. Los van het feit dat enig eigen risico misschien niet eens onverstandig is, moet afschaffing deels vergoed gaan worden door minder management en bureaucratie, iets waar monopolistische regelmolochs nu juist níet positief bekend om staan. En de claim dat een zorgfonds conform het oude ziekenfonds goedkoper is, blijkt niet bij voorbaat waar . Met dat fundament al wankel hou ik mijn hart vast voor wat betreft de andere beloftes die tot nu toe amper concreet gemaakt zijn, laat staan aantoonbaar beter dan de huidige situatie.

Voor een plan in ontwikkeling hoeft dat nog niet zo erg te zijn, als met de verdedigers gewoon te praten viel. Maar dat valt dus en beetje tegen. Of beter: heel erg. Het Nationale ZorgFonds wordt gepositioneerd als het zaligmakend alternatief en wie daar anders over denkt heeft het op zijn best niet goed begrepen, of is op zijn slechtst een zichzelf over de ruggen van patiënten verrijkende zorgverzekeraar-marionet. Met een fanatisme als van alternatieve genezers tegenover de reguliere geneeskunde wordt elke kritische opmerking ge-jij-bakt met wat nu niet goed gaat en belandt de vragensteller per definitie op weinig smakelijke wijze in het anti-kamp.

Het maakt het moeilijk daardoorheen te blíjven kijken naar de sympathieke grondbedoelingen van hen die verbeteringen willen in wat echt wel beter moet. En dat is jammer. De zorg kan namelijk wel wat minder polarisatie gebruiken.