Blogs & columns
Blog

Minimal management én de AMC/VUmc-tragedie - Dolf Algra

3 reacties

Mijn naam is kip. Ik mis mijn kop. Ik ben de weg kwijt. Deze tegeltjeswijsheid kwam spontaan bij me op toen ik het bericht las dat het AMC en het VUmc hun fusieplannen tóch willen doorzetten.[1] Het UMC Amsterdam is dus in aantocht.[2]

Tragisch bericht. Want jaarlijks 500.000 patiënten behandelen met 15.000 medewerkers en tegelijkertijd ook nog eens ruim 5000 geneeskundestudenten opleiden, kan dat wel goed gaan?

‘Of course we can!’ roepen de voorzitters van de raden van bestuur in koor. Want: de lat kan hoger – aldus VUmc-bestuursvoorzitter Wouter Bos. Betere zorg, beter onderzoek, beter onderwijs, betere opleidingen.[3] De wereldtop onder handbereik. Wie wil dat nou niet?

Ook de voorzitter van de raad van bestuur van het AMC Marcel Levi is positief gestemd: we gaan de nieuwe organisatie zo inrichten dat die overzichtelijk blijft voor patiënten, studenten en medewerkers. Fijn, maar hij zegt er alleen niet bij hoe. Cruciaal probleempje.

En natuurlijk houden 'we' rekening met de verschillen in cultuur en identiteit. Dus geen AMC-VUmc-hutspot, maar the best of both worlds. Ook geen big bang-aanpak (snelle en volledige integratie), maar een rustige en stapsgewijze toenadering (approachment).[4] Klinkt geruststellend toch?

Beter door groter. Veelvoorkomend wensdenken in de directiekamers van bv Nederland. Maar onderzoek wijst uit dat tussen de 65 en 85 procent van de fusies/overnames mislukt. Het merendeel wordt dan ook binnen de vijf tot tien jaar weer ongedaan gemaakt.

Dus: groot, groter, boem. Nettoresultaat: heel veel verloren tijd, energie en geld. Die had besteed kunnen worden aan het verbeteren van de organisatie in het hier en nu. Maar sprookjes van straks zijn blijkbaar aantrekkelijker.

Daarnaast: intensieve menshouderij op megastallenniveau werkt niet.[5] Blijkt keer op keer. De beheersmachine staat elke dag op volle toeren te draaien volgens spreadsheet, target, planning en control én melken-gaat-voor-allesprincipe. In de kern blijft het een top-downaanpak op basis van divisiebureaucratie in hedendaags jasje. Maar het basisprobleem is natuurlijk dat de bovenbazen helemaal niet 'in control' zijn. Lees de krant er dagelijks maar op na.

Dit moeten 'we' dus niet willen. Tijd om de zaak anders aan te pakken. Tijd om uit de dramadriehoek van de organisaties te stappen, maar ook om de wijdverbreide aangeboren hulpeloosheid te doorbreken. Pak het anders aan. Tijd voor minimal management wellicht[6]

De kern ervan is heel simpel: minder regels, minder staf, minder managers. Een oplossing voor het oeverloos vergaderen, de te vage besluiten, het eindeloos rapporteren en de honderden overbodige mails. Door minder hou je meer over. Meer ruimte voor de vloer om haar zaakjes zelf te regelen. Met meer werkplezier en een minimum aan spel(regels). Zo simpel? Kan niet waar zijn!

Minimal management is ver voorbij lean en mean en gaat door waar Mintzberg stopte. Read my lips: minimal management is the buzz-woord. Ook in zorgland.
O ja:  ik heb mijn kop er weer op. It's the organisation, stupid!

Dolf Algra

  • Dolf Algra

    Dolf Algra (1952) was tot voor kort zelfstandig bedrijfsarts en adviseur in Rotterdam.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • M.D. Oosterhoff

    psychiater, THESINGE Nederland

    Laatst hoorde ik een wel leuke verklaring voor de wildgroei aan manegers en bureaucratie. Nederland is in feite af. Voor de productie van ons voedsel bijvoorbeeld hebben we bijvoorbeeld nog minder dan 1% van de bevolking nodig terwijl dat in 1950 nog... 10% -20% was. Er zijn dus steeds minder mensen werkzaam in beroepen waarvan kinderen nog kunnen vertellen wat hun ouders doen( mijn vader/moeder is buschauffeur, dokter, winkelier, schooljuf, boer, etc.) Nu hebben we officemanagers, product sales manager en wat dies meer zij. Dat is maar goed ook, want anders hingen al die mensen op straat en dan gingen ze oorlog voeren, want ledigheid is des duivels oorkussen. Bureaucratie is naar, maar oorlog is veel erger.
    Ach, of het waar is weet ik niet, maar het zo bekijken helpt wel het te verdragen. Een manager zij een keer tegen mij toen ik me terugtrok als leidinggevende: jij hebt tenminste nog een beroep, wat je kunt uitoefenen, maar ik kan niks (anders). Dus laten we blij zijn dat we in principe werk hebben wat we met plezier doen, ook al wordt de lol soms wel vergalt door de bureaucratie en regelzucht en het blinde geloof dat alles altijd maar beter kan.

  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen Nederland

    Na de volgende verkiezingen staat er een heel leger ex-politici klaar die niets geleerd hebben van de debacles van de afgelopen jaren in onderwijs, openbaar vervoer en gezondheidszorg, en die dus moeiteloos her en der aan de slag kunnen als bestuurde...r, om dan op kleinere schaal hun destructieve werkzaamheden voort te zetten...

  • W.J. Duits

    Bedrijfsarts, HOUTEN Nederland

    Wat weer een rake analyse collega. Maar laten we blij zijn met dit soort ontwikkelingen. Kunnen we als bedrijfsartsen weer jaren vooruit. Al die afgebrande medewerkers, die vermalen zijn in de protocollenmachine wat dit soort bureaucratieën in feite ...zijn. Meten is weten, ze hebben het allemaal zo goed berekend.
    Gelukkig is er nu ook weer meer werk voor bestuurders, want zo'n grote organisatie heeft natuurlijk goede en vooral geschoolde bestuurders nodig, er zijn vast nog een wel een paar (ex)-politici die nog weer een plekje moeten krijgen in deze vorm van witte-boorden sociale werkvoorziening.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.