Mind your step

Mijn filter is kapot. Dat betekent dat alles om me heen even belangrijk lijkt of in elk geval opgemerkt wordt. Ik wil het niet, en toch is het zo.

Zes weken na de behandeling weet ik eindelijk pas wat die ‘vermoeidheid’ is voor mij, waar zoveel over stond geschreven, maar waar ik me niets bij kon voorstellen. Thuis oefen ik met keuzes maken: als ik iedereen naar school en de opvang heb gebracht, kan ik daarna koffie drinken of sporten, en dan misschien met iemand afspreken – als ik maar zorg dat ik even een uurtje kan slapen ergens na de lunch. Want anders kan ik niets nuttigs meer doen, en ook niet gezellig meedoen aan tafel tijdens het avondeten. Het is niet zo dat ik dan omval of zo, maar als er dan te veel tegelijk gebeurt, ga ik huilen of snauwen, of allebei.

Afgelopen week was ik op een van de plekken die ik vroeger altijd fijn vond: Schiphol. In dit parallelle universum is iedereen op weg en aan het wachten tegelijk. De bedrijvigheid, de mensen, de winkels met spullen die je niet nodig hebt, de mogelijkheden van verre oorden en dat het altijd ergens tijd is voor ontbijt: ik houd ervan.

Met mijn kapotte filter is Schiphol echt de aller-allerstomste plek op aarde. Er praten veel te veel mensen tegelijk. Er zijn belletjes en karretjes en er worden onverstaanbare namen geschreeuwd door de intercom. Het lastige van op reis gaan, is dat je jezelf ook meeneemt. Vorig jaar vond ik het nog een leuk spel om met een kind op de loopband te stappen, nu doe ik ongeveer mijn handen tegen m’n oren als ik nog één keer ‘Mind your step’ moet horen. ‘Houd je bek’ denk ik, op dezelfde zogenaamd opgewekte toon.

De twee grote zusjes trekken elkaar om de beurt op een rolkoffer. Net een beetje te wild, dus eentje valt eraf. Huilen, natuurlijk. De 1-jarige wil op een stoeltje bij de gate klimmen en er dan weer af. En er weer op. De vlucht is een uur vertraagd. ‘Kijk, een vliegtuig!’ wijst mijn man. Ze kijkt door het raam en werpt zich dan tegen de grond. ‘Nee nee nee!’ de kleine voetjes trappen tegen mijn stoel aan en ze trekt woedend het staartje uit haar haar. Ik begrijp haar volkomen.

Op de locatie aangekomen is het wel heel leuk. Er is een blauwe lucht en een blauwe zee, en lekker eten en het voelt als een nieuwe lente. We bekijken zonder jas kalkstenen dorpjes en beklimmen zelfs meerdere klokkentorens. Rond een uur of drie gaan de kleinste en ik allebei even slapen. De rest mag ook een dutje doen, maar dat willen ze niet. De twee die net nog zulke vermoeide benen hadden bij een amfitheater, vinden de nieuwe gewoonte maar raar. ‘Waarom moeten mama en L. nu weer naar bed?’ Door de deur van de slaapkamer hoor ik mijn man zeggen dat de dreumes nog niet de hele dag wakker kan blijven als ze zoveel nieuwe dingen heeft gezien, omdat ze nog klein is. En mama is nog een beetje ziek, weet je wel.

Ik lig in het donker terwijl het overdag is, en wil eigenlijk heel hard gillen. Mama kan nu even geen vragen meer beantwoorden en tekeningen bekijken en chocolade-ijs uit spijkerjasjes poetsen. Mama kan ook al die nieuwe dingen van dit eiland niet aan, terwijl ze dat wel zou willen. Ik kan het niet uitstaan dat ik een persoon ben die deze rustpauze nodig heeft, die even ‘moet liggen’ om niet uitgeput te raken van de oorsuis en van gewoon, het leven. Gelukkig is het over een uurtje meestal wel wat opgeknapt, en kunnen we weer normaal doen.

En als iedereen steeds zegt dat dit de enige manier is, dan doe ik het maar zo.
Luister naar je lichaam. Neem je rust. Mind your step.