Blogs & columns
Blog

Mijn vergruisde ego

Plaats een reactie

Ik gun iedere medisch student een urosepsis. Ik had al enkele keren een niersteenaanval gehad en mijn begrip voor patiënten met dit leed was dramatisch toegenomen. Mijn uroloog vond het tijd de voorraad kalk in mijn pyelum te vergruizen. Welgemoed meldde ik me op de poli.

‘Het kan best pijnlijk zijn, dus u mag om pijnstilling vragen’, zei de assistente vriendelijk. ‘Nou, dat zal zo’n vaart niet lopen’, zei ik monter. De intensiteit van het ritmisch wegdrillen van de kalk werd geleidelijk opgevoerd. ‘Gaat prima, als het zo blijft, niks aan de hand’, riep ik met een lach. Niemand zei wat en even later begreep ik waarom. Langzaam maar zeker ontstond een vervelend, nee, eigenlijk pijnlijk, nee eigenlijk niet te harden gevoel in mijn rechterflank. Om een lang verhaal kort te maken: de maximaal toegestane dosering morfine was al in mij verdwenen en nog piepte ik, allang niet meer lachend en volledig zonder praatjes. Mijn vrouw kwam mij ophalen en ik werd in een rolstoel gezet. Voordat ik werd weggereden voelde ik de blik van mijn vrouw en twee oudere assistentes. Ik vermoed – van mijn vrouw weet ik het – dat ze alle drie kinderen hadden. Ik voelde dat ze allemaal dachten: stel dat deze kleinzerige sukkel een kind zou moeten baren… Het heeft me weken gekost om mijn mannelijk ego weer wat op te metselen.

Een paar jaar later kreeg ik weer wat last en voelde me tijdens een weekend met vrienden niet zo lekker, viel in slaap tijdens het eten, kon met fietsen niemand bijhouden en had het constant koud terwijl het bloedheet was. Bij thuiskomst zei de thermometer 40,1 en viel pas het kwartje; ik had een urosepsis. De arts-assistent die mij opving had ik net de week tevoren aan de lijn gehad. Ik had toen een stevig maar goed gesprek met hem gehad over zijn gebrekkige communicatie met een patiënt van mij. ‘Het uur der wrake is aangebroken’, zei ik en we lachten allebei, hij net iets harder dan ik. Met een dubbel-J-katheter belandde ik in het ziekenhuisbed op een kamer met drie anderen. Er lag een notaris, een meneer van Vietnamese origine, die geen woord buiten de Vietnamese deur sprak en een man, werkzaam bij de plantsoenendienst. Ik voelde me doodziek en kwetsbaar. Tijdens de grote visite, waarbij acht witjassen om mijn bed stonden, beperkte mijn bijdrage aan de shared decision making zich tot een figuurlijk help! Door verschillende urologische haperingen waren mijn kamergenoten en ik aan bed gekluisterd. De urine werd bij ons automatisch afgevoerd, maar ontlasting klopte aan de welbekende deur. Weinig dingen zijn zo vernederend als poepen op een po in bed. De discreet dichtgeschoven gordijnen bieden enige visuele bescherming, maar akoestisch is luid en duidelijk hoorbaar waar je mee bezig bent, waarna het beschamende product van je arbeid door een opgewekte verpleegkundige wordt afgevoerd. Met name onze notaris heeft, toen hij op zaal kwam, wanhopig getracht zijn ontlasting te overreden inpandig te blijven tot hij zou worden ontslagen. Een verloren strijd, hoorden wij een half uur later.

Baken in de troosteloze mist waren de verpleegkundigen, die soms even op de rand van mijn bed kwamen zitten, me bemoedigend toespraken of soms even een hand op mijn arm legden. Het is moeilijk te beschrijven hoe belangrijk het is als iemand je met mededogen aankijkt, als je je als aangespoeld wrakhout voelt. Ik was tijdelijk gereduceerd tot een septische patiënt en zij bekommerden zich om de rest van mij, waarvoor nog steeds mijn grote dank!

Het klinkt misschien raar, maar ik gun iedere medisch student een urosepsis met goede afloop. Empathie is namelijk te leren, maar mededogen wordt alleen door het leven uitgedeeld als een bos rode rozen, nadat je over een pad met glasscherven bent gelopen. Met die rozen in de hand kan je zonder iets te zeggen, zonder iets te moeten bij iemand zijn die lijdt om toch het lijden te verlichten.

Lees ook
  • Imme Bergman

    Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.