Mijn vader - Bart Brandenburg

Mijn vader was een man van veel woorden. Met zijn kenmerkende, een beetje hese stem voerde hij meestal het hoogste woord. Hij hield lange en wijze betogen, vol punten, komma’s en bijzinnen en doorspekt met subtiele zelfspot. ‘Ik heb van praten mijn beroep gemaakt’ zei hij, niet zonder ironie, als hij na een lange dag vergaderen thuiskwam.

De laatste tijd had hij – aan het eind van zijn zinnen – nog wel woorden, maar geen adem meer over. Zijn longen waren op het COPD-station aangekomen en ook zijn hart toonde, na een lange levensreis, tekenen van sleet.

Dokters die patiënt worden hebben vaak de neiging om te getuigen van hun verbijsterende ervaringen in de medische machinerie. Als dokter die zojuist een dag, aan de zijde van een dierbare,  naast een ziekenhuisbed heeft gezeten snap ik dat heel goed.

Neem bijvoorbeeld de rare neiging van de specialistische geneeskunde om het menselijk lichaam in kleine stukjes te knippen. Zelfs over de functioneel ondeelbare eenheid van hart en longen voeren twee verschillende specialisten het bewind.

Mijn vader had dat goed in de gaten. ‘Deze dokter heeft voor mijn longen niet zo veel belangstelling’, stelde hij vast na een bliksembezoek van een jonge, ambitieuze en assertieve arts-assistent cardiologie.
Ik zat naast het bed en verwonderde mij. Bijvoorbeeld over de suggestie van de verpleegkundige op de hartbewaking om de inhalatiecapsules voor de longen dan maar van thuis mee te nemen. Heel praktisch, maar wel een beetje raar als je weet dat twee klapdeuren verder de longmedicatie bij elk bed consciëntieus verneveld wordt. Ander specialisme. Ander stukje mens.

Mijn vader is gister overleden, 85 jaar oud.

Zijn wijze woorden bereikten al eerder mijn blog en zullen dat vast nog vaker doen. Zijn nagedachtenis herinnert me aan wat ik eigenlijk allang wist. Het gaat om héél de mens.

Bart Brandenburg, voormalig huisarts, e-health-specialist bij Medicinfo.