Mijn schild

‘Het lijken inderdaad net de superhelden van de zorg’, bedenk ik me als ik de corona-ic oploop. ‘Kun jij daar de necrotectomie doen?’, had mijn collega me gevraagd en hier sta ik dan. Met hun beschermende kleding en levendigheid steken de verpleegkundigen bijna bovennatuurlijk af tegen de doodzieke, kwetsbare mensen voor wie ze zorgen.

Zouden die schorten hen ook beschermen tegen al het leed dat zij dagelijks zien, net zoals elke chirurg een schild heeft? Ik leerde al snel mezelf af te schermen met een schild. Het schild dat me beschermt tegen de ellende die ons vak als scherpe pijlen op ons afvuurt; dat ervoor zorgt dat ik een medemens in mijn hoofd tijdelijk als object kan zien, zodat ik in hem kan snijden en ’s nachts toch kan slapen. En dat ons dus soms onbewust laat spreken in aandoeningen in plaats van patiëntnamen.

Ik merk pas dat ik mijn schild al op heb gezet als het me verbaast dat ik de verpleegkundige hoor zeggen: ‘Anja, de chirurg is hier om je grote teen te opereren.’ Patiënte ligt gesedeerd aan de beademing. Dit hoort ze toch niet? Gebogen over het ic-bed amputeren mijn handen geroutineerd de zwarte teen. De verpleegkundige verbindt de wond. Ik ontspan me en laat mijn schild zakken. Dan valt mijn oog op de muur. Foto’s van Anja, samen met haar man, zoons en kleinkinderen sieren de wand. Ik lees dat Anja van koken houdt en vrijwilligster is bij de kerk. En dat ze altijd positief en optimistisch in het leven staat. Kijkend voel ik niet alleen de pijn in mijn rug, maar vooral mijn hart en alles wat daar gebeurt. Op de gang kom ik mijn collega tegen. ‘Is het gelukt met de necrotectomie?’ ‘Jazeker. Ik hoop dat Anja, de oma van Thomas en Femke, hiervan opknapt.’

Wij bedanken Martijn Möllers van harte voor zijn bijdragen aan de rubriek Veldwerk. Het stokje is in die rubriek inmiddels van hem overgenomen, maar we zijn verheugd te melden dat hij hier als blogger van zich zal blijven laten horen.