Mijn onzekerheid nam de overhand

Waar anderen wellicht toewerken naar een mooi einde en tevreden terugkijken op goede beoordelingen en leuke ervaringen, maakte ik mij vooral zorgen. Sterker nog: ik piekerde mij suf! En dat terwijl ik objectief gezien niet mag klagen over mijn beoordelingen. En toch knaagde er iets: want kan ik het eigenlijk wel? Mijn onzekerheid nam de overhand.

Ooit las ik ergens dat vele hulpverleners lang na hun afstuderen nog een gevoel houden ‘een keer door de mand te vallen’. Alsof iemand ze betrapt en ze er eigenlijk niets van bakken. Dat dus. Ontzettend vermoeiend natuurlijk, zo’n piekerbrein. Want hier gaat bakken energie in zitten die ook besteed kan worden aan simpelweg genieten van je laatste weken als zorgeloze (onbetaalde!) coassistent. En toch is dat mij niet gelukt, ik was er maar druk mee.

De reden dat ik dat deel middels deze blog? Een beetje openheid creëren. Want waar ik persoonlijk naast piekeren nog meer heel goed in ben, dat is vergelijken. En als er iets vervelend is, dan is het wel jezelf naast een kei-zelfverzekerd iemand zien die – naar het schijnt – alles op orde heeft. Dat voedt het piekerbrein nog meer. ‘Ik ben niet net zoals hij of zij.’

Maar stiekem zijn er denk ik best veel van dit soort coassistenten onder ons die het toch even Spaans benauwd krijgen in de laatste weken. Dus bij deze zeg ik tegen mijzelf en tegen alle andere piekeraars en vergelijkaars onder ons: je bent inderdaad niet zoals hij of zij. Maar je bent wel JIJ! En na zes (of in mijn geval zelfs zeven) jaar studie mag je er best van uitgaan dat je in ieder geval een beetje kennis en levenservaring in de pocket hebt om de volgende stap te maken. Een sprong in het diepe zal het ongetwijfeld toch wel worden, maar je hebt geleerd hoe je moet zwemmen, dus kun je maar beter niet piekeren en er gewoon zorgeloos voor gaan. Watertrappelen moet in ieder geval lukken, toch?