Blogs & columns
Blog

Mijn leven is af

6 reacties

Na het verschijnen van mijn boek Vals alarm. Leven met een dwangstoornis heb ik aan media-aandacht geen gebrek gehad. En evenmin aan fijne reacties van lezers, die zich begrepen voelden in hun dwangproblematiek. En toch schuurde er iets. Maar wat?

Ik wist het niet. Ik kon de vinger maar niet op de zere plek leggen. Tot vandaag. In de Volkskrant stond een column van Max Pam. Meteen na lezing wist ik het! Dat was wat er nog aan ontbrak. Een zurige, mij verdacht makende column, die ook niet schuwt op de man te spelen. Max Pam heeft meer dan voorzien in deze lacune. Hij heeft er zelfs nog aan gedacht ridiculiserende opmerkingen over mijn uiterlijk te maken. Hij noemt mij een bijziende mol die af en toe boven de grond komt.

Pas als je dit soort kritiek hebt gekregen, ben je echt doorgedrongen tot de grotemensenwereld. Mijn leven is nu af. Wat ik verder nog doe is extra, maar niet meer nodig.

Wat die kleine oogjes betreft, gaf mijn vrouw hem overigens gelijk. Max Pam ging ook in op het hoofdstuk dat zij geschreven heeft. Hij prees haar de hemel in, maar met een vileine – wat is dat toch een geweldig woord – ondertoon. Hij wil wel bij haar in therapie, mocht hij ooit een dwangstoornis krijgen. Zij heeft hem fijntjes laten weten dat ze hem helemaal niet in behandeling wíl.

Ach ja. Ooit las ik: het geeft niet wat ze over me schrijven, als ze mijn naam maar goed spellen. Zo probeer ik het maar op te vatten.

Maar wel kwalijk is het onbegrip over psychische aandoeningen dat uit de column spreekt. Meteen al in de titel. Kun je psychiater zijn als je patiënt bent? Zou Pam deze vraag ook gesteld hebben als een internist met diabetes een boek daarover had geschreven? Ik weet wel zeker van niet. Diabetes is gewoon een lichamelijke aandoening die je niet onbekwaam maakt, tenzij je in een hypoglykemisch coma zit natuurlijk. Maar een psychische aandoening vindt Pam andere koek. Dat mijn dwangstoornis mij niet hindert in contacten met patiënten vindt hij maar wonderlijk. Zou ik het doorgeven of zelfs projecteren op de patiënt? In het brein is immers alles mogelijk. Volstrekt onduidelijk wat hij hiermee bedoelt, maar niet veel goeds in elk geval.

Ook zijn opmerking, dat het nogal wat uitmaakt of je Vals alarm ziet als het boek van een patiënt of van een psychiater is tekenend. In het eerste geval is kritiek minder passend volgens Pam. Want??? Als een psychisch patiënt een pen kan vasthouden is al geweldig?

Pam heeft weinig begrepen van mijn boek en nog minder van mijn boodschap dat een psychische aandoening niet zo anders is dan een lichamelijke. Zijn reactie maakt wél pijnlijk duidelijk welke vooroordelen mensen met een psychische aandoening tegenkomen. Terwijl ze zich toch al zo makkelijk schamen. Maar voor het hebben van een psychische aandoening zou je je niet hoeven schamen. Voor zo’n column als Pam schrijft wel.

Als Pam met pensioen gaat (hint, hint) neem ik zijn plaats graag in. Want er moeten nog heel wat columns worden geschreven voor er echt begrip is voor psychische problematiek.

  • Menno Oosterhoff

    Menno Oosterhoff is (kinder- en jeugd)psychiater eninitiatiefnemer van www.ocdnet.nl en www.ocdcafe.nl. Hij maakt de podcast ‘God zegene de greep’ over de dwangstoornis. Daarover gaat ook zijn boek ‘Vals alarm´ waarin ook zijn eigen dwangstoornis aan de orde komt. Zijn boek ‘Ik zie anders niks aan je’ gaat over psychische aandoeningen in het algemeen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J. Hulshof

    GGZ-arts, Wolfheze

    Max Pam heeft echt de plank misgeslagen met zijn kritiek op onze gewaardeerde collega Oosterhof. Hij zou na 2002 goed van zijn CVA zijn hersteld. Onbekend is wat precies de resterende prefrontale schade bij hem is. De fine fleur van hoe je omgaat met... andere mensen en hoe je ze kunt bekritiseren is er toch wel van af. Helaas heeft hij nog een publiek die dit soort schimpschriften weet te waarderen.

  • Antoinet Oostindiër

    psychiater, Zaandijk

    Bijna iedere arts heeft problemen met openheid over zelf ziek zijn, in welke vorm dan ook.
    De zieke arts "ontkent , verdringt en rationaliseert" kopte artsenblad Medisch Contact onlangs treffend.
    Hoe bijzonder is dan ook de openheid van psychiate...r Menno Oosterhoff over zijn eigen psychische gesteldheid. Waren er maar meer collega’s die zo over hun gezondheidsproblemen durven te praten. Je bent niet alleen maar patiënt of alleen maar dokter. Vele artsen zijn beiden. Psychische aandoeningen komen onder dokters relatief vaker voor dan onder de de rest van de beroepsbevolking.
    Een extra argument om daar meer openheid over te ontwikkelen. De schaamte een beetje voorbij, en het stigma een tikje minder. Oosterhoff is een voorloper. We danken hem voor zijn durf, zijn intelligente en humoristische columns en het boek over zijn dwangstoornis.
    > Antoinet Oostindiër psychiater, AERREA instelling voor zorg aan zorgprofessionals

  • Rolf

    GGZ ambulant, Assen

    Naast journalistiek en schrijvende bemoeienis in den literatuur is Pam ook een televisie maker met gevoel voor satire. Ook is hij een ervaringsdeskundige op het gebied van de kwetsbaarheid van de psyche en de overdrachtelijke afgrond van het bestaan.... In 2002 kreeg hij een hersenbloeding. Zijn boek ‘het Ravijn’ handelt hierover. Zijn pijnlijke stukjes over ‘modeziekten’ https://m.facebook.com/volkskrant/posts/1457190524302654 projecteren naadloos zijn eigen angsten op de geëxposeerde kwetsbaarheid van anderen. <Misschien had Menno dit, als psychiater, eerst even moeten lezen>
    Over zijn boek zegt hij:” Het ravijn is ook een inventarisatie van de angsten die de mens bedreigen als er iets misgaat in het hoofd. “Ik was niet bang voor de dood”, zegt de hoofdpersoon, “ik was bang om te blijven leven – als wrak”.
    Need I say more?

  • Catharina

    Dwangpatiënt, Utrecht

    In de Volkskrant van 14 juni schrijft Max Pam over psychiater Menno Oosterhoff die zelf ervaringsdeskundig is op het gebied van de dwangstoornis.

    Pam heeft geen flauw benul wat hij insinueert. Met zijn woorden kwetst hij patiënten. Ik ben zo’n pati...ënte. Sinds 7 jaar heb ik last van een dwangstoornis. Dwang is geen leuke vriend, dat kan ik wel meegeven.

    Na verscheidene therapieën die allen onvoldoende succesvol waren kwam ik bij Oosterhoff terecht. Hij biedt mij wat voorgaande therapeuten niet konden: een grondig verstand van de stoornis niet geleerd uit de boeken, maar uit eigen ervaring. Dit in combinatie met zijn kwaliteiten zich te verwoorden en zijn enorme geduld, betrokkenheid en begrip maken hem een bijzonder bekwaam psychiater. Nooit eerder heb ik iemand zo kundig over de dwangstoornis horen vertellen.

    Ik heb geen moment argwanend gestaan tegenover het feit dat hij patiënt is. Integendeel. Ik had direct vertrouwen in zijn kwaliteiten juist omdát hij patiënt is. Waar schaamte vaak hindert, is dit in het contact met Menno nauwelijks aanwezig. Hij doordringt patiënten van de hoge prijs die zij voor de dwang betalen. Hij roept in mij een enorme vechtlust op.

    Dat zijn eigen dwang hem niet belemmert in zijn werk getuigt eerder van een enorme passie voor zijn vak dan dat dit tot een sceptische houding zou moeten leiden tegenover de ernst van zijn stoornis.

    Ik ben dankbaar dat hij er voor mij is. En nee, ik zat niet aan tafel bij PAUW.

    Catharina

  • Els van Veen

    huisarts

    Mooie blog, Menno. Ik kan de betreffende column niet lezen, maar wat ik er van begrijp is het een columnist onwaardig; iemand op zijn uiterlijk beoordelen is not done. Het lijkt me een typisch geval van jaloezie, ook een menselijke emotie. Columniste...n zijn soms ook net mensen.

  • dolf algra

    arts, commentator zorg en sociale zekerheid, rotterdam

    Ook ik heb de column van Max Pam gelezen en dat beviel me slecht. Niet alleen vanwege de vileine en badinerende ondertoon. Maar vooral ook omdat Pam er blijk van geeft de porteé van het verhaal/gebeuren niet te snappen: dokters die schrijven over eig...en medische klachten.

    Dat wordt meteen al helder in de wijze waarop hij het boek Ver Heen van Piet Kuiper 'wegzet' door te verwijzen naar zijn 'narcisme'. Dat boek sloeg toen aan bij het grote publiek omdat het liet zien dat dokters - ja, zelfs de grote PC Kuiper - schrijver van het handboek Neurosenleer' gewoon 'een mensch van vlees en bloed' bleek te zijn, die zich door een gitzwarte depressie periode moest heen zien te worstelen. Het boek was een eerste zwaluw. Want zelfs dokters worstelden met het leven dus. Het was baanbrekend, net als Wie is van Hout van Foudraine. Dat van de Hoofdakker het niet zag zitten, kan goed verklaard worden uit professorabele kinnesinne.

    Nogal pijnlijke en onthutsende column eigenlijk. Zeker als je weet dat Pam zelf toch een mooi boek over zijn CVA schreef - Het Ravijn.

    Eindconclusie: Het is gewoon een valse column en daarmee zet Pam zichzelf behoorlijk te kakken. Niets meer, niets minder. Rode kaart voor Pam.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.