Mijn leven als tradwife

Onlangs had ik beschikking over iets heel zeldzaams. Nee, geen kobalt of Fabergé-ei. Het was… tijd. Er zat tijd tussen het afronden van mijn opleiding tot jeugdarts en het starten van mijn nieuwe baan. Door schade en schande wijs geworden wist ik dat ik mijn eerste lichting plannen moest downgraden, al helemaal na het zware jaar van rouw dat ik achter de rug had. Ik besloot níét een voettocht door Mongolië te gaan maken of vloeiend Arabisch te gaan leren, maar iets nieuws te doen: níks plannen en kijken wat er zou gebeuren.

Tot mijn verbazing werd ik tradwife. Mensen die mij kennen, zullen ook verbaasd zijn – ik heb ongeveer het tegenovergestelde van smetvrees. Maar er was achterstallig onderhoud. Dat is ook niet zo gek in een huishouden waar al een jaar een sneeuwbal met oogjes in de vriezer ligt, omdat niemand het over zijn hart kan verkrijgen om ‘Sneeuwtje’ weg te gooien.

Wat begon als ‘een beetje orde op zaken stellen’ mondde uit in een schoonmaakmarathon. Ik dook met een microvezeldoekje in onontdekte hoekjes, nam een ragebol ter hand en reed af en aan naar de kringloop. Ik herordende de kast met bakspullen, zodat ik niet elke keer een mixer op mijn kop kreeg als ik een cakevorm wilde pakken en legde de spelletjes in een stapel van groot naar klein in plaats van andersom. Ik nam zelfs het vuistdikke ‘Ik kan huishouden’ uit 1954 ter hand - onderdeel van mijn collectie vintage boeken. Shout-out naar mijn zusters uit de jaren vijftig, die hele dagen vulden met het weken, spoelen, wassen, spoelen, bleken, spoelen, stijven en drogen van kleding.

De schoonmaakmarathon evalueerde in schoonmaakwóéde. Letterlijk. Ik werd pissig. Pissig, omdat de was zich bleef opstapelen en de gedweilde vloer na een dag weer tientallen bemodderde voetstappen liet zien. Pissig, omdat geen hond, man of kind zag wat ik deed – sterker nog, ik kreeg nog net geen stinksok naar mijn hoofd gegooid als ik weer eens stofzuigde onder het tv kijken. Pissig, omdat een goed huishouden tijd kost – tijd die ik normaal gesproken niet heb (of neem).

Nu denken jullie misschien: ik lees hier potdorie toch Medisch Contact, niet de Tradwife Daily?? Maar ook artsen hebben een huishouden. Een groot deel van de artsen is vrouw. En alhoewel de taakverdeling tussen vrouw en man meer rechtgetrokken is, zijn het nog wel de vrouwen die met een schuin oog worden aangekeken als het huis een zootje is en verrichten zij de meeste mentale arbeid rondom het huishouden. Met andere woorden: we hebben eindelijk (redelijk) het glazen plafond doorbroken, maar moeten het wel zelf blijven poetsen, of in ieder geval zorgen dat het gebeurt.

Ik ben blij dat ik weer aan het werk ga (en mijn hele familie met mij). Terwijl ik spaar voor een voettocht door Mongolië daag ik jullie uit om de taakverdeling binnen het huishouden nog eens onder de loep te nemen. En degene die het vaakst een doekje over de wc haalt (m/v/x) een extra knuffel te geven.