Mijn laatste auto

Op een kortdurende obsessie met oldtimers na heb ik nooit veel met auto’s gehad. Ik kocht meestal iets goedkoops, dus iets ouds. Maar ook vanwege het milieu was de keus nu gevallen op een moderne auto. Eerst op een Toyata Prius, maar kenners vertelden me dat dat echt niet kan, dus werd het de Toyota Auris hybride stationwagon. (Hé, Toyota, krijg ik nu gratis onderhoud?).

Zo’n nieuwe, nou ja, bijna nieuwe ex-leaseauto kan misschien wel 15 jaar mee. Dus toen we erheen reden zei ik tegen Dineke, mijn vrouw: ‘Misschien is dit wel de laatste auto die ik koop’. Ik had de vader van een vriendin dat jaren geleden eens horen zeggen en dat had me toen getroffen als een besef van de tijdigheid van alles. Nu had ik zelf die leeftijd, dus ik vond het wel passend. ‘Doe niet zo hysterisch’, zei Dineke, nooit te beroerd om me bij de les te houden. Nu moet ik toegeven dat ik neig tot een beetje drama en theater, dus helemaal ongelijk had ze niet.

Ik heb dat van mijn moeder. Die vertelde bijvoorbeeld: ‘Ze hadden een eindje gewandeld en toen ze thuiskwamen zei hij dat hij zich niet helemaal lekker voelde. Zij zei: “Ga maar even zitten dan haal ik een glas water voor je”. Dus zij loopt naar de keuken, pakt een glas water en komt terug in de kamer …. en hij is dood.’

Pats, dat kwam binnen. Dat nietsvermoedende mensen zo plotseling met de eindigheid geconfronteerd konden worden, bracht een niet helemaal onprettige mengeling van fascinatie en afschuw bij mij teweeg. Dat gun ik anderen ook, dus vandaar mijn opmerking over de laatste auto. Maar het was paarlen voor de zwijnen werpen, want Dineke houdt niet van dit soort fratsen. Jullie worden het misschien ook wel zat, want ik schrijf er vaker over. Kortgeleden nog: Aan alles komt een keer een eind.

Het thema heeft me altijd wel geboeid, maar ik zie het nu opeens overal. Zonder enige twijfel heeft dat te maken met het feit dat ik me aan het terugtrekken ben uit het beroepsleven. Als mensen met pensioen gaan, zeggen ze altijd om het te verzachten: Ik blijf nog wel dingen doen, maar dan af en toe een project. Die mensen zie je echter nooit meer. Of ze hebben geen zin meer, maar ik vrees, dat ook niemand meer zin heeft in hen. Dus ik maak me over mijn eigen onmisbaarheid geen illusies. Ik kan wel blijven schrijven, maar word ik dan niet steeds meer een stuurman aan de wal?

Nee, het zal een cursus filosofie bij de open universiteit worden, vrees ik. Of een eindje rijden. Met die Toyota.

P.S. De redactie maakte me erop attent dat dit lijkt als een laatste blog. Dat is het niet hoor. Ik blijf voorlopig nog wel even doorgaan en af en toe zeuren over ouder worden.