Mijn huisarts is een engel

Dit is een ode aan mijn huisarts. En aan huisartsen in het algemeen. Als ik bij mijn huisarts kom, en dat kom ik zelden, dan voel ik me meteen welkom. Welkom als patiënt en tegelijkertijd als collega. Ik voel me gehoord. Gezien. Begrepen. Ze stelt me gerust, ze schept ruimte zodat ik mijn zegje kan zeggen.

Ik kom binnen, ze kent me bij mijn naam, ze heeft mijn moeder nog behandeld. Ze begroet me amicaal. Heel kort brengt ze een gezamenlijke herinnering aan haar op. Hoe bijzonder ze was. Dat maakt meteen dat het samenzijn met mijn huisarts een intense ervaring wordt. Dan vraagt ze hoe het gaat en geeft ruimte zodat ik wat kan vertellen over mijn passie van het moment. Het ontwikkelen van een nieuwe epidermale formulering met fenytoïne tegen neuropathische pijnen. Daarna gaan we over naar de reden van mijn komst. Ondanks dat ze achter de computer zit en typt, geeft ze me het gevoel dat ze geheel present is bij het aanhoren van mijn verhaal. Ze neemt tijd voor mijn verhaal. Ze doet het lichamelijk onderzoek. Samen bespreken we de volgende stappen. Binnen tien minuten sta ik weer buiten. Met een goed gevoel. Ik had zelfs nog tijd om te zeggen hoe fantastisch ik het vind dat ze na zo lang huisarts in Zeist te zijn nog zo fris, adequaat en rustig is tijdens een consult. Het raakt me, om die toewijding te ervaren. Ik kreeg zelfs tranen in de ogen toen ik haar die feedback gaf. Wat een fantastisch mens.

In onze wereld vergroten we liefst nare zaken. Hoe moeizaam alles gaat in het ziekenhuis. Hoe weinig tijd er is. Hoeveel er misgaat. Dat artsen van die vreselijke fouten maken. Dat specialisten kortzichtig zijn. Klagen over van alles lijkt onze gemeenschappelijke hobby te zijn. Wat zou het leuk zijn als we wat vaker situaties zouden beschrijven die heel goed gingen. Positief nieuws. Vreemd genoeg is het vooral het negatieve nieuws dat versterkt wordt door mensen en de media, niet het positieve. Daarom is er momenteel zoveel angst en onrust in de samenleving. Al dat negatieve nieuws brengt ons nog eens extra in een chronische staat van sympathisch geprikkeld zijn, zoals we weten. Dat onderhoudt snel en oppervlakkig ademen, een hoge hartfrequentie en een verhoogde bloeddruk. We staan constant gespannen en klaar om te reageren. Ik zie het al om me heen als ik in de auto rijd. De meeste mensen zijn gehaast, snel geïrriteerd en getriggerd om meteen te reageren. Het is net alsof onze hele maatschappij een grote overactieve sympathicus is. Klaar voor de strijd of klaar voor de vlucht. Wij zouden allen beter af zijn bij een optimale balans tussen sympathisch geprikkeld zijn en parasympathisch ontspannen zijn. Doorlopend is er een mitrailleurvuur van negatief nieuws via alle media. En nu ook via de sociale media.

Nu terug naar mijn huisarts. Ik ben niet alleen onder de indruk van haar menselijke en communicatieve aspecten. Het feit dat ze anno 2022 zo kan werken, dwingt bewondering af. Toen ik een kind was, hadden we een huisarts die meteen aan huis kwam als ik keelpijn had. Dokter Jongerius van de Sonsbeeksingel in Arnhem, eveneens een heel fijne en sympathieke huisarts, die altijd zingend ons huis binnenkwam. Het was al feest om hem te horen als hij de trap opstampte naar mijn kamer. Hij kwam dan met veel kabaal binnen, meestal een gedicht opzeggend, en ik was de keelpijn al vergeten. Dan kwam er uit zijn oude leren tas een houten spatel, en werd er in de keel gekeken. Indrukwekkend vond ik dat. Hij wist ook altijd precies wat er dan gedaan moest worden, en niemand die aan zijn wijsheid twijfelde. Ik wil ook hier dokter Jongerius bedanken en al die huisartsen die bevlogen hun werk deden en doen en altijd weer klaarstaan voor anderen. Wat een wonder. Dat we dat ook eens meenemen in onze beschouwingen. Zelfs tegenwoordig met de extreme administratieve belasting, de checklijsten, de richtlijnen, bestaan er dus nog geïnspireerde huisartsen, zoals die van mij. Ik ben een gezegend mens. Hulde aan de huisartsen in ons land!