Blogs & columns
Blog

Mijn eerste euthanasie (2)

1 reactie

Ik sta tussen kwetterende pubers in zomerkleren te wachten voor het stoplicht. Zwaluwen hoog in de strakblauwe hemel en het ruisen van populieren. Op mijn bagagedrager de plastic doos-des-doods met het bruine flesje mixtura non-therapeutica pentobarbital.

Mijnheer A. zit op me te wachten. Zegt dat hij er klaar voor is, de foto van zijn op het wad drooggevallen zeilboot in de hand. Praten is niet meer nodig, hij wil sterven, alleen. De collega die er voor mij bij is, staat achter in de kamer. Ik vraag mijnheer A. nog een laatste keer of hij zich bewust is van de onherroepelijkheid van het innemen van de drank. Hij knikt en strekt zijn hand uit naar het wijnglas. Ik word getroffen door de uitdrukking op zijn gezicht. Hij heeft een missie te volbrengen. Hij weet dat hij de drank snel moet drinken en niet moet gaan overgeven. De geur van anijs in de kamer. In drie grote slokken ledigt hij het glas. Een laatste blik op de zeilboot. Even later vallen zijn ogen dicht en heel geleidelijk wordt zijn adem oppervlakkiger. Ik ga staan, vouw mijn handen en als vanzelf klinken in mij de woorden van het Onze Vader zoals mijn grootmoeder me die geleerd heeft.

Als het ademen na 10 minuten ophoudt en het gezicht van mijnheer A. zich ontspant, komt mijn collega naast me staan en geeft me een arm. Tussentijd. Ik ga naar de familie en vertel hoe het gegaan is, over de vastberadenheid, gretigheid zelfs waarmee hij zijn glas gedronken heeft.

In de dagen erna echoot er van alles in me na. Ik moet veel denken aan een oude, trouwe vriend die vorig jaar met eenzelfde hoeveelheid pentobarbital een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Gek genoeg ervaar ik een gevoel van opluchting nu ik weet dat zijn dood stil, snel en pijnloos is geweest. De blog die ik schrijf, roept van alles op. Ondersteunende reacties, ook van de familie en de zorgmedewerkers van de heer A. En kritische. Iemand mailt me dat nu ik Gods geboden heb overtreden, mij net als de ‘zelfmoordenaar’ Gods laatste oordeel wacht.

Terugkijkend is het een indrukwekkende en leerzame tocht geweest. Ik ben dankbaar dat mijn collega erbij wilde zijn en dat er dierbaren en collega’s waren waarmee ik mijn emoties heb kunnen delen. En blij dat ik voldoende ruimte in mijn agenda had gemaakt, op de dag zelf maar ook erna. Er was daardoor geen gevoel van haast en tijd om de dingen zich te laten ontvouwen. Dat geldt voor de procedure, maar ook voor wat er bij me naklonk. Getuige zijn van een zelfgekozen dood heeft me geconfronteerd met de vraag naar de waarde van het leven dat ik leid.

Ik heb de heer A. gevraagd of hij het goed vond dat ik deze blogs schreef. Graag, zei hij, hoe meer mensen hierover lezen hoe beter.

euthanasie huisartsgeneeskunde
  • Bram Tjaden

    Bram Tjaden is huisarts en mindfulnesstrainer.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.