Mijn eerste euthanasie (2)

Dat was het dan. Ik heb net iemand dood gemaakt. Ik sta op de stoep. Het is prachtig weer en de zon schijnt, maar dat voel ik niet. Het had beter kunnen regenen, zo’n grijze druilerige regendag had beter gepast. Waarom kijkt die mevrouw in die blauwe jas zo naar me? Zou ze weten wat ik zojuist gedaan heb? O nee, natuurlijk, ik sta midden op de stoep. Dan loop ik toch maar naar de auto.

Ik heb zojuist iemand doodgemaakt. En niet zo maar iemand. Een heel bijzonder iemand, een prachtige vrouw, warm, open, liefdevol. En het was ook goed hoor, ik stond er honderd procent achter, misschien wel tweehonderd. Het kon zo niet langer meer, en ik kon haar op geen enkele andere manier helpen. Maar ja. Ik heb haar doodgemaakt. En ik kan ook niet net doen of het toevallig zo was, want ja, ik spoot het in het infuusnaaldje en ze was meteen dood, meteen. En ik was zo zenuwachtig. Waarom eigenlijk? Wat had er mis kunnen gaan? Had ze misschien niet dood kunnen gaan, of zou het er naar uitzien? Want dat zou erg zijn, voor de familie. Maar dat was helemaal niet zo geweest. Ze zakte gewoon weg, en dat was het dan.

Ik voel me zo verdrietig. Ons contact was zo bijzonder en zo intensief geworden. Anders had ik het ook niet gekund. Ik voelde waarom ze ondraaglijk leed, daarom wilde ik haar ook helpen. Maar tijdens het begeleiden van een sterfbed leer je iemand zo goed kennen. En als iemand dan zo bijzonder is als zij, en zij overlijd dan, dan ben ik ook verdrietig. Maar ze is niet mijn moeder, ze is niet mijn familie, dus hoe rouw ik dan? En mag dat wel als dokter? Of is dat niet professioneel?

Ondertussen sta ik nog steeds naast mijn auto. Wat ga ik nu doen? Ik kan niet naar de Albert Heijn, ik heb net iemand doodgemaakt. Ik kan niet naar huis, waar ik mama moet zijn, terwijl ik me nog zo verdrietig voel. Ik weet het gewoon niet zo goed. Waar moet ik heen? Ik heb iemand verloren die me dierbaar was, ik heb haar zelf geholpen het laatste stapje naar de andere zijde te zetten en ik voel me zo rot. En toch, het is ook goed zo.