Mijn eerste euthanasie
5 reactiesVoor het eerst in mijn loopbaan ga ik een vorm van euthanasie toepassen. Dat is abnormaal. Normaal is dat je dat als huisarts gemiddeld twee keer per jaar doet. Dat zou in mijn geval ruim 70 keer zijn.
Het is er tot nu toe niet van gekomen omdat ik een aantal overtuigingen had die ik zo belangrijk vond dat ik er niet aan wilde. Die overtuigingen heb ik trouwens nog. De belangrijkste daarvan is dat bij goede palliatieve zorg euthanasie niet nodig is. En ik ben iemand van de geleidelijkheid en de harmonie met de natuur. Een lichtend voorbeeld van hoe je kan sterven zijn voor mij de stervensverhalen van de Noord-Amerikaanse Indianen. Zij lieten zich als zij voelden dat het tijd was om te gaan naar een dierbare plek dragen. Met uitzicht op de bergen en in het westen de ondergaande zon, hun dierbaren op gepaste afstand om hen heen. Om als hun tijd gekomen was hun lichaam los te laten. Het terug te geven aan de aarde en de geest vrij voor het mysterie van de dood. Toegegeven: het is aan de romantische kant en staat allicht ver van de hedendaagse realiteit. Maar de kracht van waardig sterven die eruit spreekt blijft mij inspireren. Autonoom, accepterend en gedragen door wie je lief is en de natuur.
De dood op afspraak die nu in de agenda staat heeft andere accenten. Het gaat om hulp bij zelfdoding bij de 82-jarige heer A. met terminaal hartfalen en COPD. Aan de zuurstof en benauwd bij de geringste inspanning. De afgelopen tijd hebben we diepgaande gesprekken gevoerd en zijn tot deze uitkomst gekomen. Hij is overtuigd D66-er en vindt dat hij zelf mag bepalen dat het genoeg geweest is.
En tegelijkertijd zijn er meer overeenkomsten tussen deze geplande dood en de weg van de Indianen dan ik aanvankelijk dacht. In beide stervenswegen staan autonomie en verbinding centraal. Ook mijnheer A. wil tijd en plaats van sterven zelf regisseren. Ook bij zijn sterven zal zijn familie aanwezig zijn, ook al vinden zij de keuze van hun vader moeilijk. Verbonden ook met mij als zijn huisarts die zijn lijden wil helpen beëindigen, ondanks het feit dat dit tegen een aantal van zijn eigen overtuigingen ingaat.
Dat ik dit nu doe komt vooral omdat er in de laatste jaren bij mij het besef is gegroeid dat het in de tijd waarin we leven belangrijk is om de verschillen die er tussen mensen nu eenmaal altijd bestaan te overbruggen. Verschillen van allerlei aard, van opvattingen, meningen, religieuze en andere overtuigingen. Dat gebeurt vind ik veel te weinig. We zitten en masse vast in de eigen waarheden. Dat bepaalt ons identiteitsgevoel en leidt tegelijkertijd tot versplintering en desintegratie.
De stap om mee te werken aan de hulp bij zelfdoding van de heer A. zet ik omdat ik bereid ben mijn zorgvuldig opgebouwde identiteit van een ‘door en door palliatieve dokter’ op te geven.
Als u dit leest is de hulp bij zelfdoding achter de rug. Ik heb de heer A. gevraagd of hij het goed vond dat ik deze blog schreef. Graag zei hij, hoe meer mensen hierover lezen hoe beter.
Lees ook het interview met Bram Tjaden over deze ervaring (RTL) >
J.J.M. van der Werf
tropenarts/huisarts/SCENarts in ruste, Laren
Evenals bovenstaande collega's vind ik dat u een moedige daad hebt verricht. Naar aanleiding van uw overwegingen en ik citeer:
"Dat ik dit nu doe komt vooral omdat er in de laatste jaren bij mij het besef is gegroeid dat het in de tijd waarin we leve...n belangrijk is om de verschillen die er tussen mensen nu eenmaal altijd bestaan te overbruggen."
ontkom ik niet aan de gedachte dat u rijkelijk laat tot dit inzicht bent gekomen, terwijl u blijk geeft open te staan voor andermans gedachtengoed en autinomie. In de afgelopen jaren heeft u ongetwijfeld een aantal keren uw gedachtengoed over waardig sterven laten prevaleren boven dat van uw patiënt.
Nogmaals mijn respect om schriftelijk te bekennen, dat u uiteindelijk tot het genoemde inzicht bent gekomen. Ik hoop dat jongere collega's hun patiënten niet zo lang laten wachten.
J.J.M. van der Werf
tropenarfts/huisarts/SCENarts in ruste, Laren-nh
Naar aanleiding van een deel van uw motivering, ik citeer:
"Dat ik dit nu doe komt vooral omdat er in de laatste jaren bij mij het besef is gegroeid dat het in de tijd waarin we leven belangrijk is om de verschillen die er tussen mensen nu eenmaal al...tijd bestaan te overbruggen. Verschillen van allerlei aard, van opvattingen, meningen, religieuze en andere overtuigingen. Dat gebeurt vind ik veel te weinig"
is mijn reactie, dat ik uw actie, evenals mijn bovenstaande collega's, moedig vind, maar eerlijk gezegd misschien wel een beetje laat. Ik ontkom niet aan de veronderstelling dat U in een aantal gevallen uw eigen gedachtengoed hebt laten prevaleren boven dat van uw patiënt die u, binnen de kaders van de wet, op zijn/haar verzoek euthanasie had kunnen verlenen zonder uw eigenwaarde te kort te doen.
Maar nogmaals, chapeau dat u nu de stap gemaakt hebt.
Gaspard Knops
Huisarts, Valkenburg a/d Geul
Ik sluit me aan bij Bert Keizer en Harke Bruins, wil graag nog iets toevoegen.
We lezen: ´...Normaal is dat je dat als huisarts gemiddeld twee keer per jaar doet....´ Nou dat is schrikken. Mijn ervaring is anders, heb H&W er dan ook even op nageslage...n.
Daar* lezen we: gemiddeld ca. 3 euthanasieverzoeken per 10.000 ptn per jaar, waarvan er 44% daadwerkelijk tot uitvoering komt, ofwel 1 euthanasie per 8000 patienten. Dus eens per 3-4 jaar voor de gemiddelde huisarts, dat komt toch heel wat dichter bij mijn beleving. Voelt eerlijk gezegd wel plezieriger?
*https://www.henw.org/archief/volledig/id4408-euthanasieverzoeken-voor-en-na-de-euthanasiewet.html
bert keizer
specialist oudrengnsknde, purmerland
Dank u wel collega.
Harke Bruins
eens huisarts, Bodegraven
Moedig dat is het eerste wat in mij op komt bij het lezen van deze column. De moed die deze arts opbrengt om over zijn eigen grenzen heen te stappen. Respect voor andermans gedachtengoed hoewel dat niet de jouwe is en daarnaast de ultieme wil om je m...ede mens in nood te helpen. Sterkte toegewenst bij de uitvoering.