Midden in de nacht

’s Nachts heeft het ziekenhuis iets eigenaardigs. Daar waar overdag honderden mensen krioelen is er in het donker niemand te vinden. Als ik via de nachtingang de hal inloop, bekruipt me het gevoel dat ik wat sneller moet lopen. De grote open ruimte geeft me het gevoel dat er zomaar iemand tevoorschijn kan komen. Daarbij komt, ik ben niet zo’n held in het donker.

Als de uren van de nacht verstrijken is er altijd een moment waarin je moe wordt. De administratie is gedaan, de patiënten liggen te slapen en de Spoedeisende Hulp is leeg. Ik besluit mezelf te activeren door een rondje langs de afdelingen te maken. Ik sjok door de verlaten ziekenhuisgangen en wrijf over mijn blote armen. Ik begin het koud te krijgen. Midden op de afdeling loeit mijn dienstsein. Uit reflex sis ik ‘sssst’ naar mijn telefoon. Ik sprint naar het trapgat en neem daar de telefoon op. Mevrouw Kuipers is overleden. ‘Kom je schouwen?’

Mevrouw Kuipers was een eigenaardige dame. Ik ken haar, want ik heb haar zelf vorige week op de Spoedeisende Hulp gezien. Ze zag eruit alsof ze lid was van een gevreesde motorbende. Haar uiterlijk deed haar krachtige persoonlijkheid eer aan: met mevrouw Kuipers viel niet te sollen. Een aantal dagen geleden werd op haar verzoek een palliatief beleid gestart.

In het donker zoek ik naar kamer 9. De scharnieren van de deur maken een vreselijk piepend geluid. Ik zie dat mevrouw Kuipers alleen is. Wat moet dat verschrikkelijk zijn, om alleen te overlijden. Ze ligt onderuit gezakt in bed. Haar ogen staren levenloos voor zich uit. Ze houdt zich nog vast aan het bedhek. In het schemerdonker valt de blauwgroene inkt van de tatoeages op haar gezicht me nog steeds op. Ik verafschuw het beeld. We moeten haar zo maar snel verzorgen en netjes neerleggen.

Ik voel enige reserve als ik moet schouwen. Ik leg mijn stethoscoop op de borst van de patiënt. Ik laat de stethoscoop los. Zo weet ik zeker dat ik een eventueel geluid niet kan verwarren met mijn eigen beweging of hartslag. Ik luister geconcentreerd. Mijn blik glijdt af naar het gezicht van de patiënt. Op het moment dat ik toegeef aan het gevoel dat ik deze mevrouw best een beetje eng vind, hoor ik ‘Brrrrrrrrrrrrrr’. Ik schrik me wezenloos en schiet naar achter.

Drie weken later lachen de verpleegkundigen nog om de dokter die zich wild schrok van het opblazen van het antidoorligmatras. Ik lach er inmiddels ook om, maar wel als een boer met kiespijn.