Met mij is niets aan de hand

‘Volgens mij moet je naar huis.’ Mijn collega loopt m’n spreekkamer binnen en kijkt me enigszins bezorgd aan. ‘Nee, het gaat wel’, zeg ik. ‘Ik kan zo even rust nemen.’ Hij kijkt me twijfelend aan, maar loopt toch de spreekkamer weer uit.

De ochtend was best goed begonnen, maar na een uur had ik wat moeite gekregen om het beeldscherm van mijn computer scherp te zien. En nog een halfuur later moest ik me vasthouden als ik opstond, omdat ik een lichte valneiging naar rechts had. Ik had ondertussen hoofdpijn en kon me met moeite concentreren op wat de patiënten me te vertellen hadden. Maar nu was mijn ochtendspreekuur klaar. Ik ging even liggen op mijn onderzoeksbank, dan zou het zo wel beter gaan.

Vorige week hadden we vakantie gehad en op de eerste vakantiedag was ik onderuitgegaan in het zwembad. Hoe weet ik niet precies, want ik weet er überhaupt niks meer van. Van het gesprek naderhand niet, dat ik niet naar het ziekenhuis wilde om gehecht te worden, dat ik niet wist waar ik was, niet wist waarom ons nichtje mee was. Helemaal niks. Gelukkig hadden we vakantie, even rustig aan doen, hechtingen eruit en gewoon weer aan het werk. En dat had ik vanmorgen gedaan.

Gisteren was het ook wel een beetje gek, achteraf gezien dan. Ik was boodschappen aan het doen, maar het was net alsof ik in een film was, alles bewoog trager, de lichten in de winkel flikkerden de hele tijd, en ik moest het karretje steeds vasthouden, anders viel ik om. Daarom die dag verder niet zo veel gedaan, ik moest vandaag namelijk gewoon weer werken.

Na het overleg met de assistente ging ik een visite rijden. Echt wel een beetje stom, drie keer de stoeprand geraakt en omdat ik zo’n hoofdpijn had, toch nog even in de auto gelegen. Dan zou ik het middagspreekuur wel weer redden. Ik had al bedacht dat die hoofdpijn wel vervelend was; gelukkig was ik morgen vrij, dan kon ik even bijkomen. Dan donderdag en vrijdag nog, en dan het weekend ook maar even iets rustiger aan doen.

Maar dat middagspreekuur ging niet zo soepel. Eigenlijk ging het lopen naar de wachtkamer niet zo goed meer, maar als ik een beetje steun zocht bij de muur, viel het niet zo op, dacht ik bij mezelf. Weer kwam mijn collega binnenlopen: ‘Ik denk echt dat je naar huis moet, je ziet er niet zo goed uit.’ Ik wimpelde hem af, nog twee patiënten, dan nog maar een stuk of tien telefoontjes, dat ging ik best redden. Hij leek er gek genoeg niet zo blij mee. Wel echt vervelend dat dat gesuis in mijn oren steeds harder leek te worden en ik was voor het eerst moe geworden van mijn patiënten – dat kon eigenlijk niet, ik heb namelijk het leukste werk dat er is. Het was echt maar goed dat ik morgen vrij was.

Ik heb die dag erna niet van de bank kunnen opstaan. Ik moest me, voor het eerst van mijn leven, ziek melden. Met daarna elke dag de verwachting dat ik de volgende dag zeker weer gewoon zou kunnen werken. Dat heeft maanden geduurd. Een dom ongelukje, met door mij onderschatte langdurige gevolgen. Ik zit liever aan de ‘goede’ kant van de tafel in de spreekkamer.