Merde, c’est le covid!

Zo, even lekker vakantie, de deur achter je dicht, laat anderen maar even twee weken alle klusjes opknappen en de rommel opruimen. Even eruit. Franse camping met safaritent, piscine, Olympische Spelen kijken, helemaal top. Goed, ik ben een beetje verkouden maar dat komt natuurlijk door dat zwembadwater, daar reageer ik altijd wat catarraal op. Ik voel me ook moe, maar dat is ook logisch na al dat geploeter. Dat komt er nu allemaal uit. Ik had het gewoon verdiend. En het kan natuurlijk niet van covid komen, want ik ben al lang en breed ingeënt (AZ). En bovendien met vakantie, dat verdient ook enig respect.

Paps heeft de kookbeurt en ce soir is het menu pizza met wijn de la région. Santé, even ruiken. Maar dat is gek, ik ruik niks meer. En de stinkkaas lijkt nu qua bouquet op boter. Merde, het zal toch niet? Ik voel een lichte paniek opkomen. De volgende dag meld ik me meteen bij het naburige Centre de Dépistage Covid-19. Dat klinkt toch leuker dan GGD-teststraat. Een paar uur daarna word ik gebeld door een vriendelijke, druk pratende Franse dame. Ergens in haar woordenstroom ontwaar ik de woordjes ‘positive’ en ‘isoler’. Ik pretendeer graag goed Frans te spreken, maar dit gaat me te snel. Ik zeg alleen nog maar ‘oui, oui’ en ‘merci’ en bel daarna meteen een collega van mijn eigen GGD voor nadere instructies. Zonder klachten drie dagen quarantaine en met klachten zeven, na het begin van de klachten. Sorry Jeroen, het is niet anders.

Waarom gebeurt mij dit nú? Zut, wat heb ik hier weinig zin in. Maar goed, lichte klachten, dus niet zeuren. Het regime luidt: in de tent blijven (het is buiten dertig graden), afstand houden, apart slapen, tout ça. De rest van het gezin heeft geen klachten, moeders is ook ingeënt en de kinderen blijken een dag later negatief. Dus die mogen dan weer naar het zwembad. Zelf krijg ik na vier dagen mijn smaak weer terug en na een extra dagje klachtenvrij ontsla ik mijzelf uit quarantaine. Waar heb ik het opgelopen? Tijdens mijn laatste dienst, in het hotelletje aan zee of een druk benzinestation langs de autoroute, in volgorde van afnemende waarschijnlijkheid. Maar je komt er niet meer achter.

Terug in Amsterdam valt me de nogal losse invulling van de covidmaatregelen op. Veel drukte, weinig afstand, mondkapjes zijn zeldzaam geworden. Maar goed, een relativerende kijk op regels en handhaving is hier natuurlijk al jaren usance. Zelf loop ik in de supermarkt toch maar weer met een mondkapje op en zet overal waar ik kom de ramen open. Hoeft natuurlijk niet want nu ben ik helemáál driedubbel beschermd. Hopelijk dan.