Medische misser
7 reactiesIn 2007 ontstond bij baby Jelmer tijdens of direct na een operatie in het Universitair Medisch Centrum in Groningen een ernstige hersenschade door zuurstofgebrek. Het was vier jaar later dat de Nationale Ombudsman ongenadig uithaalde naar zowel het ziekenhuis als de Inspectie voor de Gezondheidszorg IGZ. [1] 'De opstelling van het UMCG komt op mij over als kil, afstandelijk en zelfs berekenend', aldus Ombudsman Brenninkmeijer. Over de inspectie zegt hij: 'Deze ernstige vorm van disfunctioneren ben ik in mijn jarenlange ervaring met het reilen en zeilen van de overheid niet eerder tegengekomen.' En vijf jaar later berichtte het radioprogramma Argos dat er over deze dramatische gebeurtenis nog steeds geen regeling getroffen is vanuit het ziekenhuis richting de ouders. [2]
Door middel van Kamervragen probeerde het lid Leijten schot in de zaak te krijgen. [3] Op minutieuze wijze werd de hele calamiteit uitgevraagd. De minister antwoordde na zes weken (!) op de vragen met te stellen dat de twee rapporten van de IGZ niet openbaar waren en de vragen daarom niet konden worden beantwoord. Wel zegde ze toe dat de “inspectie waar mogelijk zal stimuleren dat de juridische procedures zo spoedig mogelijk worden afgerond.”
Afgelopen jaren vroeg ik me geregeld af hoe het toch mogelijk is dat een ziekenhuis en inspectie zo omgaan met ouders die nu al negen jaar 24 uur per dag een kind thuis verzorgen ten gevolge van een medische misser. Dat betekent een enorme belasting voor het gezin.
Zij moeten daarnaast een ongelijke rechtsstrijd voeren om erkenning van de aansprakelijkheid van het UMC Groningen en een eerlijke financiële compensatie. Dat deze een schikkingsvoorstel deed waarbij het de verzorging van Jelmer berekende op basis van een brutosalaris van tien euro (!) per uur van een derdejaarsleerling om hem te verzorgen, laat zien dat ze er alles aan doen om zo min mogelijk te hoeven betalen. Minimaliseren van de kostenpost boven rechtvaardigheid.
De woorden van Brenninkmeijer, “kil, afstandelijk, berekenend, ernstige vorm van disfunctioneren”, hebben niets aan betekenis verloren. Hoe is het mogelijk dat de inspectie de minister na negen jaar laat wegduiken achter niet openbare rapporten. Dat het ziekenhuis – ook al bood het excuses voor haar handelwijze aan – nog steeds probeert zo een laag mogelijke schadevergoeding te betalen, waarbij kosten noch moeite worden gespaard, is om je diep voor te schamen. De familie van Jelmer voert een eenzame strijd: het ziekenhuis stelt een batterij juristen op om te traineren, de inspectie houdt rapporten nog altijd vertrouwelijk en de minister duikt weg.
Ik hoop van harte dat in deze tijd van goede voornemens zowel het UMCG, de inspectie en de minister zich voornemen om te zorgen dat fouten snel worden hersteld. Erkenning, excuses en een eerlijke compensatie horen erbij.
Laat 2017 ook een goed jaar worden voor de ouders van Jelmer.
[2] http://www.vpro.nl/argos/media/afleveringen/2016/negen-jaar-na-baby-jelmer.html
