Marktwerking (3)

De mogelijkheid om te switchen van zorgverzekering is weer voorbij en er waren minder mensen die van verzekeraar veranderden dan ooit. De zorgverzekeraars is het niet gelukt het onderscheid te maken, ondanks beloftes over second opinions, wachtlijstbemiddeling of contact met de beste zorgverleners.

Aan de reclames heeft het in ieder geval niet gelegen. Die waren weer hilarisch. ‘Kijk nou, schat! We kunnen gewoon kiezen in welk ziekenhuis we willen worden geholpen!’ Ik ben bang dat de meeste mensen die toch goede consumenten wilden zijn en per se wilden switchen omdat je dat nu eenmaal net zo moet doen als met je energieleverancier, gewoon niet wisten wat goed was en zodoende terecht zijn gekomen op de website van Independer. Die adverteerde met meer dan zestig zorgexperts om mensen telefonisch te adviseren. Om de zorgverzekeraars zit dus nu een onafhankelijke schil van adviseurs zoals om de zorg de schil van de managers zit. Wie zou die zestig zorgexperts dan betalen? En hoeveel zouden die verdienen?

Een gezellig aspect van de reclames voor zorgverzekering vind ik wel dat het opeens best leuk wordt om zorg nodig te hebben, om ziek te zijn. Iedereen lacht of ziet er op zijn minst grappig uit als er een reclame van een zorgverzekeraar op televisie is. Het is eigenlijk hartstikke fijn. Dat maakt ons werk opeens veel relevanter en plaatst ons midden in de maatschappij. Zo voelen we dat ons werk er echt toe doet. Wij zijn immers degenen die al dat amusement mogen verzorgen, die het leuk maken. Ik haalde altijd al voldoening uit de waardering voor mijn werk, maar om het namens Achmea of Menzis te mogen doen geeft toch wel dat beetje extra uitstraling dat ik kan gebruiken. Alsof ik zelf een beetje op televisie ben en dat beertje aan dat zieke kind geef. Een beetje cliniclown.

De oplettende lezer heeft al gemerkt dat ik me hier bedien van ironie. Ik vind dat we helemaal op de verkeerde weg zijn. Als overtuigd kapitalist ben ik erg voor marktwerking. Maar dit is geen marktwerking. Dit is werkverschaffing in een duistere branche rondom de zorg voor arme zielen die getroffen worden door pijn, ziekte en ongemak, door confrontatie met sterfelijkheid. Marktwerking krijg je als iemand moet betalen en de kwaliteit afweegt tegen het product. Als patiënten zien aan hun rekening hoeveel een zorgverlener declareert. Ik ben voor een vast te stellen percentage eigen bijdrage aan iedere hulp. Daar zit een maximum aan. Dat is het eigen risico. Moet je eens zien hoe snel slechte hulp verdwijnt als je iedereen laat beseffen wat het kost. Mensen zijn niet dom. En de markt is inderdaad streng.