‘Mag de deur op een kier?’

De garage van ons huis moest al heel lang een opknapbeurt krijgen. Windplanken schilderen, kozijnen schuren en lakken, noem het maar op. Na vaak mijn vrouw te hebben beloofd het écht te gaan doen samen met haar, gooien nu mijn ic-opname en revalidatie roet in het eten. Dus uiteindelijk is er toch een vakman gekomen om dit klusje te klaren. Hij pakt de schuurmachine en begint. Terwijl ik op de bank in de woonkamer lig, raak ik op datzelfde moment gigantisch in paniek.

Hartkloppingen, het gevoel te moeten vluchten, flashbacks. Het maakt sinds dat ik door covid-19 ben getroffen dag en nacht deel uit van mij. Voornamelijk de angstige strijd die ik voerde op de SEH en de periode van eenzaamheid gedurende de gehele opname op verschillende plekken komen vaak naar boven. Slapeloze nachten vol rare dromen wisselen zich af met dagen vol vermoeidheid, waardoor de angst ook dan beter grip op me krijgt.

De kleinste triggers kunnen de grootste paniek veroorzaken. Zoals bovenstaande schuurmachine, waar een typisch geluid bij vrijkwam dat me onbewust liet denken aan de beademingsmachines die we op de ic hebben. Of een zacht nasaal piepje, geproduceerd door mijn slapende vrouw, wat door de regelmatige ademhaling lijkt op de hartfrequentietoon van de monitor en een flashback veroorzaakt.

Door die continue confrontatie met een trauma ga je zoeken naar manieren om hiermee om te gaan. Het voor de buitenwereld verbergen, maar zelf een copingstrategie verzinnen om wel mezelf staande te houden.

Ik heb me heel lang als een klein kind gevoeld. Drammend heb ik in de revalidatiekliniek mijn zin proberen door te drijven omdat ik bang was in het donker. Voor mij was er maar één focus in die kliniek. De schuifdeur. Ik was als de dood voor die scheiding tussen mijn kamertje en de gang. Overdag was die angst er niet. Maar naarmate de zon onderging en mijn kamer veranderde in een donkere ruimte begon mijn hoofd te spoken. Door mijn gedram uit pure angst om weer een nacht trillend in bed te liggen, heb ik uit kunnen onderhandelen dat mijn deur op een kiertje mocht blijven staan. Ondanks de isolatiemaatregelen.

Eenmaal thuis had ik heel erg de behoefte aan een (moeder)figuur aan wie ik me vast kon klampen. Dus heb ik samen met mijn vrouw de afspraak gemaakt om haar te wekken als ik midden in de nacht een angstaanval of flashback heb. Ik kruip dan tegen haar aan, ze kalmeert me en laat me zien dat ik in mijn eigen vertrouwde bed lig en er niets aan de hand is. Zo hebben we al talloze nachten samen doorgebracht. Ik in haar armen, een hand door mijn haren en een rustige, slaperige stem die me toespreekt. Geluk en pure schaamte wisselen zich dan af. Blij dat ik bij haar mezelf kon zijn, maar ook een gevoel van gêne dat ik als een angstig vogeltje me vastklamp in het moedernest.

Ondertussen schaamde ik me voor de angstaanvallen en flashbacks in het openbaar al helemaal. Aan de buitenkant zag ik er misschien alleen wat vermoeid uit, maar vanbinnen ging ik kapot aan de dingen die met vlagen door mijn hoofd spookten en de fysieke reactie daarop. Ik had op sommige momenten liever een zichtbaar fysiek gebrek. Dan zag je tenminste direct aan me dat ik iets mankeer.

Maar de tijd is aangebroken om hier gewoon open over te zijn. Dit is de Coen van dit moment. Een arts die door domme pech iets is overgekomen, en waarvan hij zelf nooit had gedacht daar ook mentaal zo’n klap van te zullen krijgen. Een persoon die er voor zijn vrienden wil zijn als steun en toeverlaat, zijn vrouw in goede en minder goede tijden aan de hand wil nemen en vooral gezien wil worden als een waardevol persoon.

Maar nu is alles even omgedraaid. Mijn vrienden moeten mij continu steunen, mijn vrouw ziet voornamelijk de minder goede tijden achter de gesloten voordeur en ik zie nu vooral de waardevolle kant van alle mensen om mij heen.

Met die angsten gaat het uiteindelijk wel goed komen. Inmiddels heb ik goede begeleiding, gaan we starten met therapie en ziet mijn inner circle wat het inhoudt als angst me overvalt en ik mentaal wegdwaal van de gesprekken aan tafel.

Het gaat nog de nodige tijd kosten om het opgelopen trauma een plek te geven, net als de rest van de revalidatie. En elke dag opnieuw mag ik ervaren dat ik steun heb. Openheid over wat er speelt zorgt voor begrip.

Ergens ben ik dat verdomde virus dankbaar dat ik elke dag als kwetsbaar persoon mag ervaren wat de betekenis is van een fijne kring van mensen om je heen.

En natuurlijk voor die schilderklus van de garage, waar ik nu mooi onderuit ben gekomen.