Luisterverband
1 reactie‘Hoe gaat het met je moeder? Jullie hebben een zware tijd als gezin...’ Al voordat ik de zin volledig heb uitgesproken zie ik de tranen opwellen bij de jonge man tegenover me. Duidelijk geëmotioneerd, en met trillende stem, bevestigt hij mijn vraag.
Het gaat niet goed met zijn moeder. Hij vertelt dat ook zijn vader zich steeds meer somber begint te voelen, nu de dood langzaam binnendringt in hun gezin. Deze jonge kerel, in de bloei van zijn leven, maakt zich zorgen om allebei zijn ouders. Wat hij niet weet is dat ik ook vader al op mijn spreekuur heb gehad.
Al sinds mijn jonge jaren ben ik een nieuwsgierig kereltje. Voorwerpen uit elkaar halen, overal met mijn neus vooraan willen staan en op de hoogte zijn van de laatste roddels. Verbanden zien tussen zaken en die verbanden doorgronden zat er al vroeg in.
Nu ik steeds meer de huisartsgeneeskunde mag beleven, zie ik hoe bijzonder de verbanden in de eerstelijnszorg kunnen zijn. Je wordt als arts niet alleen geconfronteerd met een patiënt, maar met een familie. En zelfs als je soms denkt dat je het allemaal al weet, komt er weer een nieuw stukje informatie bij, een nieuw perspectief, waardoor je jouw rol opnieuw moet bepalen.
Als je in gesprek bent met een patiënt, weet je soms precies hoe zijn of haar thuisfront eruitziet. Je kent de kinderen, de partner, soms zelfs huisdieren. Deze verbanden maken het soms lastig, zeker als er iets ingrijpends gebeurt, zoals ziekte of verlies. De emoties van de patiënt kunnen me raken, maar die van de familie net zo goed. Daar schuilt een enorme verantwoordelijkheid, die het huisartsenvak ook zo mooi maakt.
Huisartsen zien de mensen niet alleen in ziekte, maar ook in gezondheid. En vaak zien we ze in hun kwetsbaarheid, als die voor een moment allesoverheersend is. Soms komt er dan even stilte in de spreekkamer, een stilte waarin ik kan voelen hoe de ruimte zich vult met onuitgesproken gedachten.
Als dokter ben je niet alleen degene die medicijnen voorschrijft, maar ook degene die de verhalen van mensen meedraagt. En soms is dat luisteren, dat begrijpen van wat er tussen de regels door gezegd wordt, veel belangrijker dan wat je op papier zet.
De jonge man voor me weet niet dat ik al met zijn vader heb gesproken. Dat ik de zorgen die ze allebei hebben deel. Maar hij komt niet voor mij als dokter, hij komt voor zijn eigen verhaal. En ik ben er om dat te horen.
Meer van Coen Feron
A.E. Vervoort
Huisarts, Nijmegen
Prachtig omschreven en heel herkenbaar