Blogs & columns
Blog

Luisteren naar wat ik zeg

1 reactie

We zitten als gezin met zijn drietjes aan de keukentafel. ‘Hoe was je dag, schat?’, vraagt mijn man geïnteresseerd. Geënthousiasmeerd door zijn vraag, vertel ik honderduit. Tot slot vraag ik hem of hij straks het vuilnis buiten zou willen zetten. Geen reactie. Wanneer ik van onze dochter naar hem kijk, zie ik mijn man met zijn mobieltje in zijn handen. Een loyale en harde werknemer die meteen reageert als het hem gevraagd wordt. Maar dit keer niet op mij. Hij hoeft niet eens te doen wat ik zeg. Als hij maar luistert naar wat ik zeg.

Al dagen, weken, maanden. Meer dan een jaar zelfs zeggen we als huisarts wat we zien, horen en voelen omtrent covidzorg in onze spreekkamers. Of tijdens onze huisvisites. Natuurlijk zijn we hierin niet de enige, maar het is nou eenmaal makkelijker preken voor eigen parochie. 

Onze krachtsinspanningen hebben hun tol geëist, waardoor frustraties worden geuit. We uiten onze afkeer over de organisatie rondom de vaccinatiecampagne. Vol onbegrip is onze reactie als we moeten stoppen met de AstraZeneca-vaccinatie bij 60-minners. En bijna woedend reageren we als we zelf geen vaccinatie dreigen te krijgen. Om nog maar niet te spreken over de sneer bij Nieuwsuur dat we deze van de kwetsbare groepen hebben ‘afgepakt’. Desondanks luisteren we aandachtig naar wat er gezegd wordt. En doen we braaf wat er gezegd wordt. 

Frustraties of geen frustraties. We staan nog steeds met liefde dagelijks voor onze patiënten klaar. We wringen ons in bochten om de boodschap die vanuit de politiek vaak verandert geloofwaardig over te brengen. Uit altruïsme. Passie voor ons vak. Liefde voor de mens. Welke drijfveer we ook hebben. We doen het (met plezier). En dit enthousiasme, politici, delen we graag met u. Maar we zien ons enthousiasme steeds vaker genegeerd worden. Het water staat ons in de zorg tot aan de lippen. Patiënten zijn er de dupe van. Een afwijkend uitstrijkje? Over acht weken kan er vervolgonderzoek plaatsvinden om een kwaadaardigheid uit te sluiten. Zes maanden zonder psychiater bij een gitzwarte depressie. Negen maanden wachten op een nieuwe knie bij hevig ongemak. Het is huilen met de pet op. Onze pragmatische oplossingen en voorstellen voor de tweede lijn krijgen steeds vaker nul op het rekest. Niet uit onwil, maar vanuit onvermogen.

Lieve politici. Neem een voorbeeld aan mijn man. De vuilniscontainer werd aan de straat gezet en het mobieltje resoluut aan de kant geschoven. Met de belofte deze niet meer aan te raken tijdens het eten. Hetgeen ook daadwerkelijk niet meer gebeurt. Wanneer doen jullie beloftes die jullie ook kunnen nakomen? Jullie hoeven niet te doen wat ik zeg. Als jullie maar luisteren naar wat ik zeg.

NB Afgelopen weekend luisterde ik tijdens het mountainbiken aandachtig naar de inspirerende woorden van onze oud-commandant der Strijdkrachten Peter van Uhm. Via de podcast Drive tussen hem en Mark Tuitert (aanrader!). De uitspraak rondom het ‘luisteren’ is met diep respect van hem afkomstig. De rest van de tekst komt van mij. 

Meer van Arianne Beckers
covid-19
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.