Loslaten is moeilijk

‘Van proberen kun je leren’, zegt mijn dochter van 7 wijs, terwijl ze op ons bed salto’s aan het springen is. Ik kijk haar verbaasd aan. Mijn jongste dochter die niet echt houdt van nieuwe dingen doen, onder protesten als ‘kan ik niet’ en ‘eng’, heeft blijkbaar een nieuw mantra geleerd van haar juf. ‘Ja, lieverd, dat zeg je mooi’, beaam ik terwijl ik haar weer op haar rug zie terugvallen op het matras.

Van proberen kun je leren. Prachtige motiverende zin als het gaat om oefenen van salto’s of pennenstreken, maar soms wringend als het gaat om een coassistent of arts-assistent die zijn eerste stapjes gaat ‘proberen’ op een patiënt. En natuurlijk móét het en het begeleiden daarvan is leuk en uitdagend, maar die eerste stapjes gaan niet altijd zonder vallen (en opstaan). En door dat vallen kan schade ontstaan. Schade die je meestal wel recht kunt breien, maar soms niet. En dat schuurt.

Met samengeknepen billen denk ik terug aan een operatie van vorige week. Ik had met de arts-assistent verschillende keren deze procedure in de afgelopen periode gedaan en zowel hij als ik vond dat het tijd werd voor een proefvlucht met wat meer afstand van de supervisor. Ik had letterlijk op een afstandje toe staan kijken. En daarmee mijn tactiele zin (als in: even meevoelen) niet ingezet. Daarna bleek toch de huid ontdaan van zijn bloedvoorziening en lag afsterving ervan op de loer. Juist dat laatste stapje naar zelfstandig vliegen was hier misschien toch te vroeg genomen?

Van proberen kun je leren. De arts-assistent zal niet snel meer een te dunne huidflap maken, dat is zeker. En ik? Zal ik straks de arts-assistenten langer aan het handje houden of zal ik anders hebben geleerd van dit proberen? Heb ik geleerd om mijn tactiele zin beter in woorden uit te drukken en om vertrouwen te houden? Loslaten is moeilijk.