Lichaam en geest zijn innig verstrengeld

Ik ga bijna iedere ochtend om 5 uur een klein stukje joggen en ik maak nog geregeld een rondje op de bokszak. Als ik dat niet doe, daalt mijn stemming. Ik weet zeker dat lichaam en geest één zijn. Nu ik een oude man aan het worden ben, ben ik begonnen met tai chi, de sport die dit adagium bij uitstek koestert.

Bij topsport zie je dat psychosomatische heel opvallend. Iedere topsporter kent de wederzijdse beïnvloeding van lichaam en geest. Vooral bij de Paralympics valt het me weer op. Veel meer dan de Olympische Spelen is dit evenement erg goed voor de atleten zelf. De IPC is een goede organisatie.

Dus lichaam en geest zijn innig verstrengeld en in feite niet te scheiden. Als u tijd hebt, zou u eens moeten zoeken naar de documentaire Tukdam op NPO Start. Die gaat over lama’s die ten tijde van hun overlijden zo diep mediteren dat ze zich in sommige weefsels dagen in leven houden, terwijl ze in onze beleving toch echt dood zijn. Door oefenen gaan ze door het onderbewuste naar het lichamelijke.

En dat onderbewuste, verscholen onder ons levensverhaal, onze herinneringen en onze wilskracht, dat is waar het om gaat bij transcendente meditatie. Er zijn meer manieren om het onderbewuste te bereiken. Ik gebruik zelfhypnose. Om daar te komen moet je boosheid, schaamte, oordeel en kritiek loslaten. Ook al kan dat soms tot vervelende situaties leiden (zoals toen de Dalai Lama zich in een ontremde bui en public door een jongetje aan zijn tong liet zuigen), het is belangrijk om af en toe een stukje af te dalen en wat los te laten.

Ik kom erop omdat ik me nogal gebullyd en gecanceld voelde na mijn laatste blogje, waardoor ik iets langer moest boksen om mijn immer optimistische stemming goed te houden.