Leven met de dood op je hielen

‘Het is niet dat ik niet dankbaar ben hoor, dokter, tuurlijk ben ik blij dat ik nog leef. Dat ik het eindexamen van mijn dochter heb meegemaakt, dat ik het voetbalkampioenschap van mijn zoontje heb gezien. Doordat die oncoloog me die experimentele therapie aanbood, ben ik er gewoon nog.

Ik had het al opgegeven, eerlijk gezegd. Maar ik vind het allemaal wel zwaar. Ik ben gesloopt, helemaal op, niet vooruit te branden. Lopen gaat moeizaam door die polyneuropathie van de oxylo-nogwat. Een eindje fietsen? Ik moet er niet aan denken, mijn voeten staan in de fik. En ik ben zo ontzettend moe, komt volgens de cardioloog ook door de antraci-dinges. Mijn hoofd is een zeef, ik raak geïrriteerd om het minste, dat kortere lontje leidt tot problemen met mijn vrouw en kinderen, maar ook op het werk gaat het voor geen meter. Het lukt me maar niet om echt aan te haken, waar hebben die mensen het over daar op kantoor? En iedereen is maar enthousiast: “Goh, man, wat fijn dat je er weer bent, dat het allemaal goed is gegaan.” Terwijl ik denk: “Goed gegaan, goed gegaan? Ik voel me een wrak!” Die zogenaamde stip aan de horizon, ik zie hem echt niet even niet meer. Hij verandert voortdurend, al dan gedreven door de demonen van de nacht, want slapen gaat ook dramatisch. Man, ik kan janken om het minste of geringste. En de meeste mensen om me heen gaan gewoon door alsof er niets is gebeurd, de aandacht verslapt, ik voel me een zeurkous, ik ben toch immers weer beter? Nou, van mij hoeft het zo niet lang meer, ik vind er geen bal aan. Maar goed, genoeg geklaagd, kunt u wat voor me betekenen?’

Drie maanden later zit meneer weer voor mijn neus. Ik heb hem tussendoor een aantal keren gezien en richtinggevende gesprekken gevoerd. Althans, dat was mijn interpretatie van ons samenzijn. In zekere zin zijn gesprekken met patiënten voor mij als arts en mens iedere keer richtinggevend, maar dit terzijde. We hebben met het revalidatieteam bestaande uit sportarts, fysiotherapeut, ergotherapeut, maatschappelijk werkende en psycholoog een op maat gemaakt revalidatieprogramma aangeboden.

‘Man, wat ben ik opgeknapt. Ik bedoel, het is er nog allemaal hoor, die vermoeidheid en zo, maar ik heb er minder last van. Grip op de zaak gekregen. Ik plan mijn dag beter, ik loop makkelijker door dat schoenadvies van u, ben fitter geworden en durf weer te bewegen. Op mijn werk heb ik goede gesprekken gevoerd en afspraken gemaakt; daardoor hou ik het veel beter vol. En thuis is de lucht geklaard. Mijn vrouw heeft begrepen dat ik me helemaal niet aanstel en mijn kortere lontje is verlengd, ook naar mijn kinderen toe. Ik lijk herboren, zei mijn dochter gisteren nog. Blijft afwachten hoe het zich ontwikkelt, straks komen die scans en onderzoeken weer. Maar toch, ik zie de lucht weer helder, de buien zijn verdreven.’

Kijk, daar knapt deze dokter nou van op.