Leve de jongens van de helpdesk!

Regelmatig ben ik dingen kwijt, weet ik niet hoe ik dingen moet aanpakken of kan ik dingen niet terugvinden op plekken waarvan ik zeker weet dat ik ze daar had opgeslagen. Op sommige dagen lukt helemaal niets. Dan kan ik niet schrijven, gaat het opzoeken van informatie niet en gaat alles ontzettend traag.

Ik probeer het zelf te verhelpen met huismiddeltjes, maar dat werkt bijna nooit. Meestal ben ik aangewezen op professionele hulp.

Als ik het zelf probeer, wordt het vaak zelfs erger of ik kom uit bij een onbegrijpelijke diagnose en therapie. ‘Proxyserver reageert niet. Overleg met de beheerder.’

Ja, een computer is geweldig, maar er is wel vaak wat mee. Als ik van jongs af aan een computer had gehad, dan kon ik misschien zelf problemen oplossen. Nu ben ik daarvoor volledig afhankelijk van anderen. Op termijn zal het wel in het basispakket komen. Dan bel je de huisarts als je last hebt van je computer. Want we zijn zo vergroeid met de computer, dat we het als een nieuw orgaan kunnen beschouwen. 

Zover is het nog niet, dus je moet die zorg zelf regelen. De jongen die ik dan benader heeft zijn bedrijf ‘Computerambulance’ genoemd. Dat geeft al aan dat het een kwestie van tijd is tot de behandeling van een computer een volwaardig specialisme is in de gezondheidszorg. Een beetje tussen neurologie en psychiatrie in.

Werkgevers hebben al lang in de gaten dat een gezonde computer voor hun werknemers van essentieel belang is. Ze hebben eigen computerpoli’s, helpdesks genaamd, die functioneren op een manier waar de rest van de gezondheidszorg jaloers op kan zijn. Ik noem een paar kwaliteiten.

• Geen wachtlijsten. Je kunt elk moment bellen en wordt dan direct geholpen.
• De bejegening. Computerpatiënten zijn vaak overstuur en geprikkeld. Ik wel tenminste. Daar wordt altijd uiterst begripsvol en kalmerend op gereageerd. ‘Ja, dat is inderdaad vervelend. Zullen we even kijken of we het nog kunnen terugvinden?’ En als ik me verontschuldig omdat ik voor de zoveelste keer bel: ‘Dat is niet erg, daar zijn we voor’.
• E-health in optima forma. Als het niet lukt met uitleg dan vragen ze: Mag ik even meekijken? Ze kunnen me geen groter plezier doen. Dan kun je het helemaal uit handen geven. Heerlijk om je cursor zelfverzekerd over het scherm te zien vliegen. Er worden onbekende tabbladen geopend, waar dan trefzeker vinkjes worden gezet of juist weggehaald, terwijl ze ondertussen dingen zeggen waar je niks van snapt.

Want net als andere dokters is de uitleg die ze geven vaak veel te moeilijk.

‘Dat komt omdat veranderingen die je in je eigen omgeving aanbrengt pas gesynchroniseerd worden naar je werkomgeving als je de computer aan de kabel hangt van het Lentis-netwerk.’ Ik hoor dat gedwee aan, maar het enige wat ik wil weten is of het te genezen is.  

Laatst was dat niet het geval. Het typen ging heel traag. Na gedegen onderzoek inclusief meekijken was de diagnose dat het lag aan de uploadsnelheid. Zij konden me verder niet helpen. Ik moest naar mijn provider. Op zo’n moment voel ik me verschrikkelijk. Waar vind ik die en wat zeg ik dan? Over een paar jaar krijg je dan een verwijsbrief mee waarmee je naar een specialist wordt verwezen. Maar zover is het nog niet. Ik moest zelf uitleggen wat er mis was. Dat lukte wonderwel en dat niet alleen. Onder strikte telefonische supervisie heb ik zelf de operatie uitgevoerd. Een harde reset van de router. Ik heb geen idee wat dat is, maar het kwam erop neer dat ik op geleide van de KPN-dokter een lucifer in een klein gaatje aan de achterkant van een wit kastje in de kelder heb gestoken tot ik een klikje voelde. En nu is het weer goed!

Leve de jongens van de helpdesk, want in dit specialisme zijn in tegenstelling tot andere specialismen binnen de geneeskunde de mannen nog ver in de meerderheid.

Nog even en dan bel ik ze ook voor mijn andere problemen.