Kwaliteitssysteem

Iedereen die in een financieel gezonde zorginstelling werkt, kent het wel. Op weg naar je kamer stuit je op een menigte pakken en panty’s met hoge hakken die nog even staan te socializen voor de zaal. Je herkent sommige gezichten nog omdat je ze vroeger hebt gezien boven een wit pak, anderen van de fietsenstalling of de parkeerplaats. Ik hoorde dat er een bijeenkomst over kwaliteit en veiligheid was en gluurde even naar binnen. De zaal was dampend vol. Hup naar de overdracht, naar de afdeling en de polikliniek.

Bij mevrouw A. was gisteren een percutane endoscopische gastrostomie (PEG)-katheter ingebracht en conform protocol was er zes uur later gestart met voeding. Helaas kreeg ze midden in de nacht een aspiratiepneumonie, gelukkig konden we die adequaat behandelen. De buik was rustig. Wat mij stoorde was dat ik geen verslag zag van de procedure en geen op de patiënt toegesneden adviezen. Op enigszins pedante toon had ik al een e-mail klaar voor de betreffende collega, maar gelukkig werd ik gered door de aios mdl. Zij leerde me waar het verslag verborgen was in het epd. Ik kopieerde en plakte het naar het decursusgedeelte van het programma. De mail werd er heel anders van, namelijk een verzoek om met elkaar te bespreken om voortaan het uitstekende verslag van de PEG-plaatsing met copy paste zichtbaar in het epd te plaatsen. Gemeld via MIP (melding incidenten in de patiëntenzorg) met bijbehorende actie. Klaar.

Ik ben een voorstander van kwaliteitssystemen. De geautomatiseerd georganiseerde plan-do-check-act (PDCA)-cyclus is volgens mij de beste manier om kwaliteit te verhogen en de MIP-melding die ik heb gedaan, komt aan de orde in de MIP-bespreking waar ik zelf (niet vaak genoeg) aan deelneem. Dat kwaliteitsbesef is ontstaan toen de uiteindelijk financieel ongezonde instelling waar ik vroeger werkte, als eerste ziekenhuis ooit onder verscherpt toezicht van de IGZ kwam. Al doende leert men.

Ik vind het opvallend dat zoveel mensen tijd hebben voor zo’n kwaliteitsbijeenkomst. Het hele managercorps zit vroom te luisteren naar de te stellen en de bereikte doelen, die eerst in het Amerikaans of (Euro)Engels en daarna in het Nederlands worden gepresenteerd. Dat duurt erg lang. Velen zitten daar waarschijnlijk tegen hun zin, maar het is hun werk. Het moet vreselijk zijn voor de aanwezige leden van de raad van bestuur. Bij het behalen van de benodigde certificaten is er altijd een hapje en een drankje. Dat is dan wel weer gezellig, vooral als de dagen korter worden en je wat meer mijmert over vakantie.

Mijn stelling is dat voor een goed functionerend kwaliteitssysteem vijf man nodig zijn. En de mensen van de patiëntenzorg natuurlijk.