Blogs & columns
Blog

Kraamvisite, maar dan bijzonder…

Plaats een reactie

In de deuropening staat een intens vermoeide man; op zijn arm draagt hij zijn pasgeboren zoontje. Als hij me ziet, lichten zijn ogen op: ‘Dit is hem dan’, zegt hij vol trots. Hij is prachtig, beaam ik en ik volg hen beide naar de woonkamer. Daar zit zijn vrouw. Dezelfde combinatie van vermoeidheid en geluk straalt ook van haar af.

Ik ga nog altijd op kraamvisites. Het krijgen van een kind is niet niks, het verandert alles in je leven. En om dan heel even te kijken hoe het allemaal gaat, en de jongste aanwinst van de praktijk te bewonderen, vind ik niet alleen leuk om te doen, maar is ook heel dankbaar en soms nuttig.

Dit is niet een gewone kraamvisite. Ze is net ontslagen uit het ziekenhuis, en vertelt dat de bevalling een makkie was. Een dag later stond zij al weer koffie te zetten voor de kraamhulp. Net als de vorige keer, rustig aan doen is niks voor haar. Tot ze in de middag even verhoging kreeg, wat na een uurtje weer weg was. En later die avond weer, en toen werd het koorts. In overleg met de verloskundige toch maar naar de spoedeisende hulp. En daar werd het al heel snel heel druk aan haar bed. Iedereen keek haar een beetje zorgelijk aan. Haar bloeddruk werd lager, een hartslag van 170, het ging duidelijk niet goed. En zo lag ze in een keer op de ic. Ze weet het ook niet allemaal precies meer, hele stukken zijn weg, daar heeft ze nog de meeste moeite mee. Uiteindelijk blijkt het een zeldzaam ernstig beloop van kraamvrouwenkoorts. Komt bijna niet meer voor, ze heeft geluk gehad, iets later en ze was er niet meer geweest. Dat vertelt ze bijna nuchter, maar ze zegt ook enorm goed begeleid te zijn in het ziekenhuis. Heel veel verpleegkundigen die na hun dienst nog even bij haar kwamen zitten. Toen ze enorm verdrietig was omdat ze de eerste dagen van haar zoontje niet bewust had meegemaakt, kreeg ze hulp om erover te praten. Er waren foto’s gemaakt van haar, zodat ze samen met alle verhalen toch een beetje kan reconstrueren wat er nu was gebeurd.

Haar man vertelt volledig overdonderd te zijn geweest. Hij had zich al alleen met twee kleine kinderen gezien. Hij had al bedacht: ik moet haar ouders bellen, maar moet ik dan zeggen dat ze dood is, of vragen of ze naar het ziekenhuis komen en het dan vertellen. Beiden hebben het totaal anders beleefd, ze hebben de dood in ogen gekeken op een moment dat vervuld had kunnen zijn met vreugde. En dat beseffen ze ook, hoe ongelofelijk waardevol het leven is, hoeveel steun en liefde ze hebben ervaren van de mensen om hen heen. Alsof je op je eigen begrafenis bent, maar die maak je normaal zelf niet mee, vertelt ze me. Alle gewone dingen zijn veel mooier geworden, wat een rijkdom het is om in leven te zijn met twee prachtige kinderen.

Meer van Marieke Dijkzeul

  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.