Blogs & columns
Blog

Kookboeken

1 reactie

Evolutionair gezien is koken vooral een manier van uitwendige vertering. Voorbereiding van het voedsel ten faveure van ons maag-darmkanaal, vergelijkbaar met de manier waarop een hond zijn bot begraaft om er later van te smullen. Maar koken is meer. Iedereen die van koken houdt, weet dat recepten en kookboeken slechts een lijst met ingrediënten en een aanduiding van de bereidingswijze kunnen geven. Te lang gekookte boontjes zijn vies. Het verschroeien van de omhulling van inmiddels gesmolten vet dat zo belangrijk is voor de karakteristieke smaak en textuur van saté, sjasliek, of souvlaki, vereist een proces waarin timing en tact van net zo groot belang zijn als de juiste ingrediënten.

In de begintijd van de richtlijnen, toen de Cochrane-foundation net op stoom begon te komen, verweten collega’s in ons toen nog florerende streekziekenhuisje mij wel kookboekgeneeskunde. Ik heb nooit veel moeite gehad met begrip voor dat standpunt. Geneeskunde is immers meer. Het gaat vooral om je contact met de patiënt, het afstemmen van je behandeling op de omstandigheden en vooruitzichten van de zieke persoon die op je weg komt. Evidencebased medicine kan gemakkelijk ontaarden in papieren waarheden met veronachtzaming van het intermenselijk contact, het ontbreken van troost en hulp. In verkeerde handen zijn richtlijnen dodelijk. Maar wat zouden we moeten zonder onze richtlijnen? Het is eenvoudig. Wie legosteentjes kookt, zit er culinair gezien verder naast dan iemand die de bonen een keer te rauw serveert. Richtlijnen kunnen basale fouten voorkomen. Ik erger me zoals zovelen aan oordelen uitsluitend gebaseerd op richtlijnen, maar richtlijnen zijn in de handen van medici practici een groot goed. Laten we onder ogen zien dat zij het fundament zijn onder onze geneeskunde en de meest praktische manier om gedifferentieerde kennis beschikbaar te stellen aan alle artsen. Niet iedereen is even goed in communicatie met patiënten, maar als de wetenschappelijke basis al niet goed is, wordt het nooit lekker. Artsen die moeite hebben om anderen invoelend te helpen, kunnen altijd nog opschuiven naar de technische en wetenschappelijke kant van het spectrum van de reguliere gezondheidszorg, maar artsen zonder kennis kunnen beter natuurgeneeskundige of iriscopist worden.

Mensen die zeggen dat er te veel richtlijnen zijn, kunnen niet op mijn instemming rekenen, maar ik zie wel een ander probleem: volgens mij zijn er te veel artsen die hun richtlijnen, standaarden en protocollen niet kennen en dus niet kunnen volgen. Het is een actief proces om je kennis up-to-date te houden. Laten we even stoppen met nieuwe richtlijnen maken en starten met het implementeren van de bestaande. Ik heb het gevoel dat we allemaal te veel kookboeken op de plank hebben staan. Nog in het plastic.

richtlijnen
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Rob

    verzekeringsarts/voorzitter NVVG, Rotterdam

    Een mooie draai gegeven aan het begrip kookboekgeneeskunde. Ben het hier hartgrondig mee eens. En zeker in deze tijden waar aan alles wordt getwijfeld, ook de wetenschap, is dit een zeer fris tegengeluid. Hulde!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.