Komt dat door mij?

Het is alsof ik vanaf een afstandje naar mezelf kan kijken. Er worden handen geschud. Het woord ‘zaalarts’ wordt met klemtoon benoemd. Met een vlot gebaar gaat het echtpaar tegenover mij zitten. Ik zak langzaam neer op een krukje zonder rugleuning. Hierdoor leun ik automatisch wat verder naar voren. Ik neem een actieve gesprekshouding aan. Met handgebaren leg ik uit waarvoor deze patiënte bij ons opgenomen is en wat er tot dusver gedaan is. ‘Vandaag wil ik met u de uitslagen bespreken.’

Als een slow motion in een film dooft de energie uit het gesprek. Het woord kanker is gevallen. De mimiek van het echtpaar verstrijkt en verslagen ogen kijken mij aan. Ik laat een stilte vallen. Ik geef ruimte voor verdriet of voor boosheid. Maar er gebeurt niets. Ik hoor de secondewijzer prominent tikken. Het echtpaar kijkt naar elkaar en naar mij en weer terug. In een fractie van een seconde voel ik emotie door mijn lijf schieten. Een overweldigende, pure, menselijke emotie. Komt dat door mij? De blikken in jullie ogen. Die wereld die ineens rauw in duigen valt. Komt dat echt door mij? Ik voel de tranen branden. 

Dan schraapt de echtgenoot zijn keel en schiet ik weer terug in mijn rol van dokter. De dokter die precies weet hoe ze dit gesprek moet voeren. Die professioneel, geduldig en empathisch is.

Maar in elke stilte van een slechtnieuwsgesprek overvalt het me weer. Heel eventjes maar. In dat ene overweldigende moment voelen de woorden te bizar. Daarna maakt de emotie plaats voor vastberadenheid. Vastberaden om deze gesprekken zo goed mogelijk te voeren. Vastberaden om de emotie te voelen, maar ook een plek te kunnen geven. Vastberaden om de dokter te zijn die ik graag zelf tegenover me zou hebben.

Na het gesprek schudt de echtgenoot me opnieuw de hand. ‘Bedankt.’

Zodra ik de deur zachtjes heb dichtgetrokken, ontglipt me een zucht. Ik probeer het van me af te schudden en dat lukt pas zodra de telefoon gaat en ik de dagelijkse orde van de dag weer oppak.