Klussing Nico

‘Ik heb hier een bultje op mijn elleboog. Gek ding hè, voel maar’, zegt mijn zoon van 17 en houdt me zijn arm voor. Ik voel aan zijn elleboog en voel een glad dingetje van nog geen centimeter onder mijn vingers heen en weer schieten. Leek een soort kraakbeenfragmentje ofzo, gek een beetje. Maar ja, hij had er verder geen last van, dus het leek me prima om daar niks aan te doen.

Hij bleef erop terugkomen, gek dingetje, hoorde er niet, hij wilde het eigenlijk wel kwijt. Kon ik dat niet even voor hem doen? ‘Ja, dat kan wel, maar het hoeft niet, er is toch niks mee. Kan ook bij onze eigen huisarts. We hebben een eigen huisarts hè, dat weet je toch?’

Ja, maar die kende hij niet, zo moeilijk was het toch niet en ik vond dat snijden toch leuk? Dat is inderdaad waar, ik vind dat inderdaad leuk. Het heeft iets ontspannends om iets weg te halen en mooi te maken, terwijl je ondertussen met een – goed verdoofde – patiënt rustig kan praten over heel andere dingen.

Dus ik bedacht me dat ik dat misschien ook wel zelf kon doen. Maar omdat ik toch niet zeker wist wat het voor een bultje was, zou ik het wel opsturen voor onderzoek.

Spullen meegenomen van de praktijk: verdoving, hechtset, gazen, matje, handschoenen en de rest. Hij ging aan de tafel zitten, met als verlichting een mobiele telefoon, elleboog op een Rubiks Cube. Ik ging aan de slag, terwijl hij filmpjes zat te kijken op zijn telefoon.

Klein sneetje gemaakt. Op zoek naar het bultje. Dat was nog steeds heel glad en schoot steeds weg. Ik kon er niet zo goed bij. Het zat ook wat dieper dan ik had gedacht. En het was ook wat beter doorbloed dan ik had gedacht. Er stroomde een straaltje bloed in de groeven van de Rubiks Cube. Ik kreeg het warm.

Was dit nu wel zo’n goed idee geweest? Zat ik nu niet in de mooie, jonge, onbeschadigde arm van mijn zoon een gat te zagen? En wat als ik het bultje niet te pakken kreeg? Dichtmaken, litteken achterlaten zonder dat het ook maar enig nut had gehad? Ik kreeg het nog warmer.

Dit was echt een slecht idee. Niet alleen om dit op mijn eigen kind te doen, maar ook nog als een soort van klussing Nico in mijn eigen huis, zonder fatsoenlijk licht, zonder onderzoeksbank. Wie had dit bedacht? Waarom had ik dan eigenlijk gevonden dat ik dat wel zelf kon doen? Mijn zoon zat ondertussen nog steeds filmpjes te kijken en vroeg of het een beetje ging. Ik keek naar zijn eigen arm en zei: ‘Sjonge, dat bloedt wel hè? Daar maak ik even een foto van’.

Uiteindelijk na een paar keer diep inademen, kreeg ik het stomme ding te pakken en niet veel later dreef hij in het pathologiepotje. Twee hechtingen later zag het er keurig uit.

Uitslag van het lab: dermatofibroom. Zie, had helemaal niet weg gehoeven. En zeker niet door mij.

Gedragscode voor artsen | KNMG