Kleine wezentjes gaan soms uit als een nachtkaars

‘Laat haar alsjeblieft niet doodgaan. Gewoon blijven ademen tot de ambulance er is.’ Ik voel me enorm bezorgd terwijl ik met het kleine meisje op mijn arm in de spreekkamer van de huisartsenpost sta. Er schiet van alles door mijn hoofd: als ze maar niet stopt met ademen, als haar hart maar niet stopt. Ik weet hoe ik moet reanimeren op een baby, maar een pop is toch echt anders.

Hoe was het ook al weer? Vijftien compressies? Twee vingers? Beademen? Niet te diep uitademen. Jeetje, ik hoop zo dat die ambulance zo komt. Hoor ik hem al aankomen? Nee. Ik kijk weer naar het baby’tje van drie weken dat slapjes in mijn armen ligt. Ik ga met mijn vinger langs haar voetzool zodat ze weer even adem haalt.

Hoeveel engeltjes had dit meisje op haar schouders? Haar moeder had vanavond de huisartsenpost gebeld. Het is haar derde kindje en ze had tegen de triagiste gezegd dat ze niet zo’n goed gevoel had bij haar. Ze had geen koorts gehad, maar ze had veel minder gereageerd dan de afgelopen weken en ze had eigenlijk vanavond ook niet willen drinken. De triagiste was niet echt gealarmeerd geraakt, maar er was iets in de stem van de moeder waardoor ze had gezegd dat ze maar even langs moest komen met haar dochter.

In de spreekkamer was ik qua anamnese niet veel verder gekomen dan de triagiste. En toen ik haar nakeek, was me niet direct iets opgevallen. Een prachtig klein meisje, lichtroze, geen koorts, geen afwijkingen over hart en longen. Terwijl ik met moeder verder aan het praten was, bleef ik wel naar haar kijken. Maar dat had ook gekund omdat het een bijzonder mooi kindje was. Toen viel me ineens op dat ze wel lange adempauzes had, en dat ze misschien toch wel erg bleekjes was. En terwijl ik nog eens wat beter op haar ademhaling lette, realiseerde ik me dat het een cheyne-stokesademhaling was.

Toen werd ik hevig ongerust. En ik belde de ambulance en de kinderarts. Terwijl we op de ambulance wachtten, werden de pauzes tussen de ademhalingen langer. En later had ze een prikkeling nodig om een nieuwe ademteug te nemen, zoals met een vinger onder haar voetje langs te gaan.

Toen de ambulance kwam en ze van me overgenomen werd, voelde ik een immense golf van opluchting. Tot zover was het goed gegaan, ze leefde nog. Later hoorde ik dat ze meteen doorgereden zijn naar de intensive care van het WKZ en dat ze een meningitis had, waar ze gelukkig goed is doorgekomen.

En ik realiseerde me dat als moeder niet zo alert was geweest, als de triagiste niet ergens door getriggerd was, als ik niet net even iets langer naar haar had gekeken, ze die nacht waarschijnlijk zou zijn overleden in haar bedje. Die kleine wezentjes onder ons verlaten deze wereld niet met gillende sirenes, maar gaan soms uit als een nachtkaarsje.