Blogs & columns
Blog

Klap eens in je handjes, blij blij blij

2 reacties

Aan mijn kleuterschooltijd denk ik niet graag terug. Het was geen leuke tijd. Ik dacht dat ik die periode helemaal uit mijn geheugen had verdrongen. Helaas. Door recente gebeurtenissen zijn pijnlijke herinneringen weer bovengekomen. Ik voel de hardhandige knuffels van juffrouw Cora weer.

Die knuffels zijn bedoeld om mij te troosten als ik huil omdat ik iets niet kan. Zo krijg ik het niet voor elkaar om een wollen draad door een kartonnetje te vlechten waar gaatjes in zijn voorgeprikt. Dan kun je geen dokter worden, zegt juffrouw Cora. En ze verzint weer wat anders voor mij. Ik moet maar gaan kleien. Dat is ook al geen succes. Jij hebt geen gevoel voor vorm, zegt juffrouw Cora. Dan moet ik zo’n stom liedje zingen. Blij word ik niet van dat klappen in mijn handjes.

Onlangs kwamen al deze nare herinneringen terug door mijn confrontatie met de nieuwe hoogleraar bedrijfsgeneeskunde. Frederieke spreekt op een congres. De opleiding jubileert. Frederieke lijkt op juffrouw Cora. Ze praat als juffrouw Cora. Gelukkig blijft de knuffel achterwege. Het is een live-streaming en ik zit veilig thuis. Maar wat Frederieke zegt raakt mij. Ze slaat een bozige toon aan. Juf is kwaad, jongens! Ze noemt allemaal dingen die moeten. Die beter moeten. Ik citeer:

‘Wij bedrijfsartsen laten kansen liggen. We moeten meer de media opzoeken, vooral in positieve zin! Bedrijfsarts is een gaaf en relevant vak. Dat moeten we met meer trots uitdragen! We moeten ons niet negatief uitlaten over ons vak, zoals wel vaker in Medisch Contact gebeurt. Dat zet de bedrijfsarts op een 0-1 achterstand!’

Nou, die kan ik als MC-blogger in mijn zak steken! Een stevige oorvijg van Frederieke. We moeten trots zijn. We moeten blij zijn. Vanwaar die plotselinge vreugde? Hebben we iets te vieren, behalve het jubileum van de opleiding?

Ik denk dat Frederieke niet wil onderdoen voor haar collega Sylvia. Die zit naast haar. Sylvia is van de verzekeringsgeneeskunde. Een vak apart. Sylvia heeft ook peptalk gebruikt: ‘Wij moeten ons meer profileren en minder afwachten. We hebben boegbeelden nodig die bij Op1 aan tafel kunnen. En daar elkaar niet gaan bestrijden.’

Sylvia ziet zichzelf al bij Op1 zitten. Daar droomt ze van. Sylvia is al een boegbeeld! Frederieke begint pas, die moet zich nog waarmaken. Frederieke wil natuurlijk niet achterblijven. Dat is pas televisie, als Frederieke en Sylvia elkaar bij Op1 in de haren vliegen!

Samen gun ik de dames hun finest hour bij Op1. Maar erg spectaculair gaat het niet worden, vrees ik. Ik hoor Frederieke nu al zeggen: ‘We hebben een heel ingewikkeld vakgebied! Werknemers snappen niet dat een bedrijfsarts en een verzekeringsarts verschillend naar hun probleem kijken.’ Die domme werknemers toch! Het zijn net kleuters. De werknemers zappen nu bij duizenden weg. Weg van Op1.

Intussen is het echte verhaal blijven liggen. Het verhaal dat ik niet mag vertellen van Frederieke. Omdat het niet trots en blij klinkt. Het barre verhaal van de praktijk van alledag. Collega-bedrijfsartsen leggen problemen bij mij neer die zij ervaren met taakdelegatie en het samenwerken met casemanagers. Dat is een hele waslijst waarvan je de schrik om het hart slaat. De beroepsvereniging NVAB heeft een prachtige Leidraad Casemanagement bij ziekteverzuimbegeleiding. Die is pas nog herzien. De leidraad geeft aan hoe de bedrijfsarts moet handelen bij taakdelegatie. Maar daarmee heeft de bedrijfsarts nog geen greep op het handelen van casemanagers. Die gaan hun gang, niet gehinderd door kennis of besef van rechten van werknemers. Privacy en medisch beroepsgeheim liggen anno 2020 in de goot. Bij een oplopend bedrijfsartsentekort doet de casemanager steeds meer zelf. De casemanager vraagt informatie op bij de behandelend arts. De casemanager dringt erop aan dat de werknemer antidepressiva gaat slikken, omdat het verzuim anders te lang gaat duren. De markt doet zijn werk. De bedrijfsarts heeft zich maar te schikken naar de eisen van zijn opdrachtgevers. Anders is het einde verhaal. Dat einde is dan ook vaak onvermijdelijk. Geen blij verhaal. Maar wel de realiteit anno 2020.

Klap jij maar in je handjes, Frederieke! Trots en blij? Op je boze bolletje, allebei.

lees meer van andré weel
  • André Weel

    André Weel is bedrijfsarts-niet-praktiserend en epidemioloog; werkzaam als curator bij het Trefpunt Medische Geschiedenis Nederland op Urk.'  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Dolf Algra

    commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, oud bedrijfsarts, Rotterdam

    Alleen een beetje blij en positief lopen doen, helpt niet verder. André Weel heeft een punt. Zeg ik even als de andere MC blogger over de bedrijfsarts.

    Voor de goede orde. Er zijn er maar twee MC bloggers die hun mond open doen in Medisch Contact... en het vak - middels publiekelijk debat - verder willen brengen. Dat is niet veel.

    Maar het 'positieve gestemde smaldeel' lijkt zich niet te willen 'verlagen' tot zo'n publiekelijk debat. En schittert dus door afwezigheid. En hult zich in stilzwijgen Want.... ?

    Toch zit ze het niet lekker gezien dit soort oprispingen.
    Mijn advies: toon lef en ga dat debat - ook publiekelijk - aan.
    Anders blijft het zo'n kleffe boel.

  • emile keuter

    neuroloog, Amsterdam

    leuk inkijkje in de beroepsverenigingen en een prachtig beschreven koppeling van een vroege en late narcistische krenking, collega.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.