Kind(soldaat)

• In Peru is een enorm kinderoffer gevonden. Zo’n 140 kinderskeletjes tussen de 5 en 14 jaar oud zijn daar waarschijnlijk door de Chimu omstreeks 1450 geofferd. Op de botten zijn sporen van messteken gevonden.
• In Zuid-Soedan worden anno 2018 zo’n 19.000 kinderen geronseld om te vechten of te fungeren als seksslaaf.
• In het Syrisch-Iraaks gebied zouden zich heden ten dage zo’n 175 Nederlandse kinderen bevinden.
• India heeft het hoogste aantal minderjarigen die gedwongen in de prostitutie werken: het schrikbarende aantal van 1,2 miljoen jongeren.
• Volgens het Nederlands Jeugdinstituut krijgt 3 procent van de totale kinderpopulatie in ons land te maken met mishandeling. In de meeste gevallen gaat het om emotionele en fysieke verwaarlozing.

Dit is slechts een korte opsomming van het (menselijk) leed dat onze kinderen wordt aangedaan. Niet slechts een kwestie van andere tijden, religies, opvoedingen of wereld. Neen. Een kwestie van een continue herhaling van de geschiedenis door de mens in het algemeen. Het ene feit is misschien schrijnender dan de ander, maar dat maakt het per feit niet minder erg. In plaats van ongedwongen en onbezonnen met stoepkrijt te spelen, worden kinderen vaak al voor het leven getekend. Het hoeft er nog niet eens zo dik bovenop te liggen als in voorgaande voorbeelden. Hoe zit het met kinderen van ouders die nooit thuis zijn vanwege een druk bestaan? Kinderen van ouders met psychische en/of financiële problemen? Kinderen van ouders die geen vlees of andere voedingsmiddelen mogen eten vanwege overtuigingen van de ouders? Zonder dat de kinderen erom vragen wordt het rugzakje op kinderleeftijd al aardig vol gestopt. Weerbaarheidstraining voor de grote, boze wereld? Waar ligt de grens? En wanneer moeten we er ons als zorgprofessional mee gaan bemoeien?

Kinder-, jeugd- en vertrouwensartsen hebben in maart dit jaar nog hun zorgen geuit over de drempel voor het anoniem melden van een vermoeden van kindermishandeling. ‘Ongegronde zorgen maken een melding nog niet onterecht’. Echter, ook een melding zorgt voor extra bagage in het al overvolle rugzakje van het kind.

Met enige regelmaat klagen ouders zorgverleners aan omdat die mogelijk onterecht een vermoeden van kindermishandeling hebben gemeld. Als deze ongegronde zorgen op een juiste manier zijn gemeld, zijn er geen juridische consequenties voor de zorgprofessional. Helaas betekent het voor de zorgverlener wel een periode van onrust, onduidelijkheid en het gevoel te hebben gefaald. Geen ideale basis om een volgende keer net zo te handelen.

Ik zie momenteel geen kinderen op mijn spreekuur. Soms wel vaders of moeders bij wie ik me afvraag of ze een ideale gezinssituatie kunnen waarborgen. Maar wat is ideaal? En wie ben ik om daar iets van te vinden? Ik ‘verheug’ me nu al op het moment dat ik kinderen en hele gezinnen ga zien in het kader van de mogelijke huisartsopleiding. Zijn er nog collega’s met praktische tips? Hoe laten we onze kinderen gewoon echt even kind zijn en wat is daar de definitie van? Voorkomen is immers beter dan genezen.