Blogs & columns
Blog

Kinderlijk eenvoudig

1 reactie

De communicatiechaos begint al bij de overdracht. Of de spoedassistent die vader nog wil bellen om te vragen hoe het gaat. Die was bang dat zijn kind vandaag uitgedroogd zou zijn en had gisteren een telefoontje verwacht, maar dat stond bij niemand ingepland. Terwijl wij weer in de veronderstelling waren dat vader zou bellen bij alarmsymptomen. Verkeerde verwachtingen. Vader boos.

De verpleegkundige had de nachtdienst gevraagd de visite op kamer 34 te beginnen, dan kon die snel naar huis. Maar ze zijn zonder toestemming al op kamer 40 begonnen, nou loopt alles in het honderd. En kamer 27 is al pleite, maar de poliafspraak bij de longverpleegkundige kan deze week niet meer worden ingepland, wat nu?

Hé, de 5709 zou toch de 4854 bellen als er een patiënt op de SEH is? Vergeten, de patiënt is al opgenomen en de coassistent loopt zijn beoordeling mis. De verpleging is ingelicht maar vergeet bijna het kind op te halen, omdat het lunchtijd is. Er zat toch al een infuus in? Nee toch, dat meen je niet, een patiënt moet een afgehandeld pakketje zijn voordat hij naar de afdeling gaat, naalden doen we beneden. Had dat even duidelijker gecommuniceerd… Oeps, ook nog vergeten de 4880 te bellen om te vragen op welke kamer hij terechtkan. Nou ja, zal wel 27 zijn, die is immers leeg. De secretaresse voelt zich gepasseerd. Weer geen vrienden gemaakt.

Een huisarts belt over patiëntje De Boer. Voornamen vraagt hij nooit, dus dat moet de poliassistente maar even in het epd opzoeken. Er zijn er twee met die geboortedatum, net de verkeerde gegokt. Staat het recept al op de verkeerde naam voorgeschreven. Te vroeg naar boven gestuurd, de kamer was nog niet klaar, nu zit hij in de familiekamer de hele afdeling te besmetten met zijn gastro-enteritis. Ook nog een coassistentenpraatje… Maar het rooster is helemaal niet rondgemaild, hoe had ik dat dan kunnen weten?

O ja, de moeder van die jongen met obstipatie zou ik nog bellen. Oef, net op tijd op mijn werklijst gekeken! Goed gesprek had ik met het haar aan de telefoon, wat was ze blij met mijn luisterend oor, dat ik de tijd voor haar nam en dat ik zo prettig communiceerde. Gelukkig zijn al die jaren communicatielessen toch niet voor niets geweest.

Ze komen langs, want het gaat niet. Ik zal me eens van mijn beste kant laten zien. ‘Zo jongeman, dat heb je heel goed zelf allemaal verteld. Vind je het goed als ik je buik nu ga onderzoeken? Trek je kleren maar uit en ga daar maar liggen.’ Ik gebaar naar de onderzoekstafel, waar hij met een angstige blik in zijn ogen op plaatsneemt. ‘Ehm, op welke manier precies? Bedoel je dat je me wilt opensnijden om van binnen te kijken?’

Ach, ik leer het ook nooit. Communiceerde ik maar zo duidelijk als een kind…

meer van deze blogger

communicatie
  • Alise van Heerwaarde

    Alise van Heerwaarde werkt als anios kindergeneeskunde in het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Desiree Hairwassers

    Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen

    Aaaaaaaahhhhhhhhhhhhhh......... oooooohhhhhhh......... dat jongetje...... Zo goed dat hij het zo zei zeg.... We kennen in Nederland ook 2 miljoen laaggeletterden. Die zien er uit als ieder ander. Ze begrijpen heel veel niet van wat dokters zeggen. Tr...ouwens.... ook niet-laaggeletterden begrijpen heel veel niet.

    Ik zie mijn man nog angstig kijken toen ik na kanker een verdacht plekje voelde. "Het is benigne", zei de radiotherapeut. Ik slaakte een zucht van verlichting en mijn man naast me dacht alleen maar: "Hoeveel kanker is benigne???"

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.