Blogs & columns
Blog

Kijk, daar word ík nou vrolijk van!

1 reactie

‘Kijk dan toch hoe die complexe crurisfractuur weer netjes op zijn plek staat. En die hoekplaat in de knie. Hier word ik dan wel weer vrolijk van, mensen! Mooi werk, hoor. Hoe staat het met die wervelfracturen?’

Aan het woord hoofd Traumatologie tijdens de Grote Visite. De zaal is goed gevuld met allerhande disciplines, warme koffie en de spritsen mogen natuurlijk niet ontbreken. Iedere vrijdag weer. Het betreft een man, 42 jaar, polytrauma na val van hoogte tijdens zijn werk in de bouw.

‘Controlefoto gemaakt, spondylodese ok. Mag mobiliseren’, schiet de orthopeed in.

‘Ja, mobiliseren, gisteren op rand van bed geweest, wordt nog lastig met die bekkenbreuk, polsbreuk rechts, ribfracturen’, schetst de fysiotherapeut. ‘Eenzijdig belasten dus. Wordt klantje voor de hydrotherapie.’

‘Denk ik ook, is al aangemeld voor revalidatiecentrum. Belangrijkste doelen zijn wondverzorging, mobilisatie, zelfstandigheid en inventarisatie van benodigdheden om naar huis te kunnen. Nee, hij kan morgen nog niet over, ze hebben een wachtlijst, net als alle andere instellingen in de regio.’ Aldus de revalidatiearts.

‘Staph-aureus-infectie in de wond linkeronderbeen gevonden, wordt behandeld met fluclox’, meldt de infectioloog.

‘Da’s jammer. O ja, en die complicaties zijn uiteraard geregistreerd, maestro?’ reageert het hoofd Traumatologie.

De PA knikt driftig ja en klikt nog maar weer eens een CT van het bekken aan. De coassistent loopt door de medicatie heen.

‘Nou, genoeg om een olifant om te leggen zo’, grapt het hoofd Traumatologie.

En zie hier, tijdens de Grote Visite van de Traumatologie in het academisch ziekenhuis wordt het gehele International Classification of Functioning and Disability (ICF)-model voor deze complexe casus volledig ingekleurd. Van aandoeningen tot functies en activiteiten, leidend tot participatievraagstukken, waarbij de persoonlijke en omgevingsfactoren van doorslaggevend belang zijn. Multidisciplinair, in keten denkend en gebruikmakend van het netwerk. Zorg op maat van de bovenste plank. Kijk, daar word ík nou vrolijk van!

Hoe anders voelde dit toen ik hier dik twintig jaar geleden als coassistent doodongelukkig rondliep. Ik vond het maar een hiërarchische, elitaire corporale kakbende, vrij gezegd, waarbij ieder vakgebied zijn eigen straatje aan het schoonvegen was. Toegegeven, ikzelf marcheer intussen anders in de hiërarchie, maar de wereld heeft ook hier niet stilgestaan. De hoogleraar wordt gerespecteerd, maar steevast uitgedaagd. Gebromd wordt er, snedige opmerkingen alom, de gebruikelijke stokpaardjes en afzeikmomenten van de collega’s van de interne en neurologie, zij die er niet bij zijn, zijn natuurlijk niet van de lucht, maar de glimlach en de (zelf)relativerende grap is immer nabij. Trauma is in the lead, maar we doen dit samen met alle betrokken disciplines, niet meer niet minder. En hierbij vormt de coassistent of de physician assistant het centrale vertrekpunt tijdens deze bespreking. Wat nou hiërarchie!

‘En hoe gedraagt de verzekerde zich?’

‘Mwah, matig hoor, weigert vaak zijn medicatie, rare vogel. Goed dat zijn vriendin naast hem slaapt nu. Hij is er ook niet altijd op aan te spreken’, zegt de verpleegkundige.

‘Iedereen is aan te spreken op zijn gedrag, behalve tijdens een narcose’, mengt de psychiater zich in het gesprek. ‘En, rare vogel, ’t is maar hoe je het bekijkt, lijkt duidelijk beeld van PTSS vanuit het verleden en mogelijk ook snufje as-2-problematiek.’

‘Kan ook beeld zijn van licht traumatisch hersenletsel in de frontaalkwab. Heeft klapper gemaakt hoor, ondanks dat de CT-scan schoon is. Ook daar zullen we hem in begeleiden in de reva’, zegt de revalidatie-physician assistant.

Het mag wat kosten, kan dat niet wat minder, hoor ik u brommen? Welnee collega, multidisciplinaire samenwerking levert voor iedere ingelegde euro tien euri op in sociaal-maatschappelijke zin. Zouden we eens onderzoek naar moeten doen, hier in de academie. Maar is zonde van de energie eigenlijk, want zij die betrokken zijn weten het antwoord al. Viva la Academia!

Meer van Casper van Koppenhagen
  • Casper van Koppenhagen

    Casper van Koppenhagen is revalidatiearts op de afdeling Rijndam Revalidatie van het Erasmus MC en sportarts np en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.