Ken je mij beter dan ik?

Mijn moeders fysiotherapeut wist eerder dat zij zwanger was dan zijzelf. Ja, echt! 20 weken lang! Niemand gelooft dit verhaal als ik het vertel, omdat ieder mens ervanuit gaat dat je je eigen lichaam altijd het beste kent. Maar de waarheid is soms anders en pijnlijk: dan weten anderen veel meer over onszelf, dan wijzelf.

Toen ik begon met studeren, veranderde ik van stad, huis en vrienden. Ik voelde me een beetje alleen na een halfjaar. Ik dacht: misschien moet ik terug naar mijn ouderlijk huis, niet op kamers wonen, niet op deze individualistische faculteit rondlopen. Bah, wat voelde ik me down. En ja hoor, toen maakte mijn vriendje het ook nog uit. Ik was veranderd volgens hem, sinds dat ik op kamers was gaan wonen. Echt niet, dacht ik.

Maanden later snapte ik hem pas. Ik was als noodgreep mezelf in bochten gaan wringen om ‘erbij’ te horen, bij die nieuwe mensen, om te voldoen aan mijn eigen plaatje van ‘het studentenleven’. Maar daarbij had ik mezelf verloren. Ik deed niet meer mijn eigen gekke dingetjes, waar ik altijd heel trots op was geweest, maar die ik nu vooral wilde verstoppen. Ik appte niet meer spontaan mijn gedachten, maar stuurde alleen maar dat waarvan ik wist dat het niemand pijn zou doen. Terwijl ik vroeger juist zo spontaan was!

Au. Blijkbaar had hij het wel doorgehad. Blijkbaar kende hij mij beter dan ik.

Dus als ik tijdens patiëntencontact de tip krijg om mijn toekomstige patiënten altijd te vertellen dat ze goed naar hun eigen lichaam moeten kijken en luisteren, geef ik hen helemaal gelijk. Ook al weet ik, dat dat soms heel moeilijk is.