Blogs & columns
Blog

Jonge klare

1 reactie

Tom. Dertig jaar. Twee keer wereldkampioen. Twee keer zilver en een keer brons. Een keer Olympisch zilver. Met nog veel meer op zijn palmares. Stopte vorig jaar abrupt. Na een pauze van enkele maanden won hij afgelopen weekend het Nederlands Kampioenschap in Emmen. Op naar Tokio.

Annemiek. Achtendertig jaar. Drie keer wereldkampioen. Twee keer zilver en een keer brons. Een keer Europees kampioen. Een keer brons op de Olympische Spelen. Ze kwam hard ten val in Rio en liep daarbij letsel op. Niet veel later zat ze weer op haar fiets om nog veel meer te winnen. Ook in Tokio is ze er weer bij.

Eva. Tweeëndertig jaar. Diverse Olympische, wereld- en Europese titels. In april brak ze haar pols. Haar vierde Olympische Spelen kwamen in het gedrang. Hard werken en een spalk brachten haar afgelopen week wederom een Europese titel. En een ticket voor Tokio.

Estevana. Achtentwintig jaar. Diverse wereld- en Europese titels. Ook al in haar jeugd. Helaas gooit een hevige knieblessure nu definitief roet in het eten voor Tokio.

Enkele voorbeelden van hardwerkende topsporters. Ooit begonnen als jonge klare. Met motivatie tot op het bot en keihard trainen hebben ze zichzelf naar een wereldniveau getild. Dat dit niet altijd gepaard gaat met rozengeur en maneschijn valt te begrijpen. Ook niet altijd met het gewenste resultaat. Helaas geldt dit eveneens voor de jonge klare medisch specialisten. Bij het UWV staan ‘slechts’ 140 specialisten als werkloos geregistreerd. De realiteit is echter een stuk minder mals. Er worden allerlei creatieve constructies bedacht waarbij jonge klare (voor een habbekrats) worden ingezet. Diverse collega’s, onder wie Marijn Houwert, gingen mij voor in deze discussie. Wat kunnen en moeten we met deze jonge enthousiastelingen die noodgedwongen als bloeddorstige hyena’s om zich heen kijken. Maar die ook vaak van een koude kermis thuiskomen. Goed is niet meer goed genoeg. Je moet uitblinken in elke denkbare competentie. Anders ben je überhaupt niet interessant.

Wat denk je dat er zou gebeuren als Tom, Annemiek, Eva, Estevana en alle andere (top)sporters overal zelf in moesten uitblinken? Van management, tot planning, tot communicatie, tot commercie, tot de orde van de dag in het huishouden? Ze zelf de training volledig moesten bedenken, inclusief slaap- en voeding? Of als ze geen trainer hadden die in hen geloofde? Ook toen ze nog niet op dit niveau zaten? Juist. Dan zouden we er in onze Nederlandse vertegenwoordiging op de Olympische Spelen bekaaid vanaf komen.

Ik ben een sportliefhebber. En ik wens onze Nederlandse sporters in elke discipline ontzettend veel succes in Tokio. Maar ik wens ook dat onze jonge klare worden behandeld als topsporters. Met uitzicht op een perspectief. Zonder een supermens te hoeven zijn. Zonder dat van ze gevraagd wordt om alvast over een plan B na te denken. Je vraagt immers ook niet voor een (Olympische) wedstrijd ‘Wat nou als je verliest?’

Geloof. Vertrouwen. Begeleiding. En mogelijkheden. Zowel voor onze topsporters als voor onze jonge klare. Is dat te veel gevraagd?

lees meer van arianne beckers
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.