Je zal maar dokter willen worden

Vandaag las ik dat er dit jaar 33 Nederlandse studenten zijn toegelaten tot de Vlaamse geneeskundeopleiding. Ik denk dan gelijk aan die andere ruim 300 kandidaten die dus niet zijn toegelaten. En ik denk weer terug aan de keren dat ik toegangsexamen deed in Brussel. Inmiddels 20 jaar geleden, maar ik herinner het me nog goed. Ik weet nog hoe spannend en indrukwekkend deelname aan dat examen is. En ik weet hoe het is om te zakken en om te slagen.

Al jong wilde ik dokter worden. Ik studeerde hard op het VWO om een zo hoog mogelijk gemiddeld eindcijfer te hebben. Want het zou loten worden. Een acht gemiddeld – zodat je niet hoefde te loten en automatisch werd toegelaten – lag buiten mijn bereik. Dat wist ik al. Met een lotnummer ver in de 5000 was ik kansloos. Net als overigens het jaar daarop. En dus week ik uit naar België. Ik schreef mij in voor het toelatingsexamen in Brussel. Met mijn moeder reisde ik af naar het zuiden. Mijn droom achterna.

Op het expoterrein in een enorme hal stonden duizenden stoelen. Hele drommen nerveuze gezichten baanden zich een weg naar de stoel die hen was toegewezen. Om vervolgens twee dagen lang zo’n 6 uur per dag op die stoel te zitten. Alles maakte indruk. Ik was in een ander land, in een gigantische hal. Een galmende stem met Vlaams accent gaf op gewichtige wijze instructies voor de komende dagen. Hier lag mijn beste kans om geneeskunde te gaan studeren.

Het examen was moeilijk. Zeker vanuit een Nederlandse vooropleiding was de wiskunde zwaar, vond ik. Ik slaagde dan ook niet. De eerste keer niet en de tweede keer evenmin. De teleurstelling was enorm, je had namelijk maar twee pogingen per jaar. Geen geneeskunde voor mij dat jaar. Ik deed een jaar biomedische wetenschappen in Antwerpen, om me beter voor te bereiden op het toelatingsexamen. Met succes deed ik een jaar later weer examen. Met klamme handen van de spanning logde ik op de vooraf bepaalde datum in om mijn uitslag op te zoeken. Geslaagd! Ik kon het amper geloven. Wat een feest was het die dag. Eindelijk was het moment daar. Ik zou geneeskunde gaan studeren. Ik bleef uiteindelijk zeven jaar in Antwerpen. Voor de hele opleiding.

Je zal maar dokter willen worden. En dan bots je op al die drempels die worden opgeworpen om het aantal studenten te beperken. Natuurlijk is er in 20 jaar een en ander veranderd, er bestaat nu decentrale selectie. Maar nog steeds zullen veel mensen die graag willen, er niet in slagen om te kunnen starten…. dit jaar.

Er is altijd een volgend jaar. En wie weet wat dat brengt.