Je tumor wegvisualiseren

Niet laatdunkend doen. Als mensen ergens hoop uit putten, omarm dat dan ook. Ook als het niets voor mij is, werkt het misschien wel voor een ander. We listen, and we don’t judge.

Juist rondom ziekte en gezondheid probeer ik beroepsmatig een balans te vinden in oordeelloos luisteren en een advies te geven waarvan ik denk dat het realistisch is. Van extra diagnostisch onderzoek en duizend supplementen worden de meeste mensen niet gezonder. Van een rondje buiten wandelen trekken de meeste tumorcellen zich weinig aan, maar je voelt je wel lekkerder.

Als patiënt vind ik het moeilijker om die neutrale positie in te nemen. Er komt veel advies op je af, en het is altijd goed bedoeld. Het meest gegeven advies is: positief denken. Als je je positief opstelt, dan komt het wel goed. Wat fijn dat je zo positief bent. Je moet vertrouwen hebben.

Tijdens een chemo-dag lag ik aan een infuus, naast een vrouw met dezelfde diagnose en eenzelfde soort infuus. Zij voelde zich niet erg fit, had veel last van de bijwerkingen, en wilde liever geen medicatie nemen tegen die bijwerkingen ‘want ik houd niet zo van pillen slikken’. We bespraken hoe ik dat vond - de medicatie hielp mij erg goed, daardoor kon ik wel eten, en kon ik door mijn aangegeten energie elke dag naar buiten. Op de fiets naar de chemo. Zij had veel baat bij meditatie elke ochtend na het opstaan, ‘dan ben je meteen rustig wakker en in het moment – doe jij dat ook?’

Ik dacht aan de ochtend voor deze chemo. Er moesten drie kinderen aangekleed worden, broodtrommels gevuld, winterpak mee voor de opvang. Er viel een beker om. Ik wilde mijn laptop nog even inpakken voor mijn chemo-netflix-middag, en waar was die oplader gebleven? ‘Mama, mag ik yoghurt? Ik vind dit brood niet lekker.’ De dreumes smeerde pindakaas in haar haar. De kleuterstaart moest een visgraatvlecht worden. Het regende een beetje dus ik moest andere schoenen aan. Niet echt rustig. Wel erg IN het moment.

Mijn chemo-buurvrouw vertelde dat ze een cursus had gevolgd tegen kanker en dat degene die dit gaf had gezegd dat als je elke dag visualiseerde dat de tumor kleiner werd, dat het dan ook echt zo was. ‘Dat blijkt uit onderzoek, dat als je dus denkt dat het kleiner wordt, en dat wel echt meent, met meditatie en vertrouwen, dat je dan dus eerder beter wordt.’

Gewoon luisteren, niet meteen oordelen.

Dat kan ik dus niet hier. Wat gemeen. Het is wel en niet waar - namelijk, het stukje dat je je beter voelt, klopt. Door meditatie en bijvoorbeeld geleide visualisatie kan je minder last hebben van bijwerkingen, minder last van pijn, misselijkheid, angst en andere dingen die bij kanker kunnen horen. Maar de cellen gaan er niet van weg. Daar is dat gif voor, wat we door dat leuke slangetje in onze arm krijgen. En door die straling.

Ik vraag niet aan haar welk onderzoek dat dan is. Ik vraag niet welke vampier die cursus geeft, die zich voedt met pijn en angst en mensen voorliegt over de kracht van hun gedachten. Ik vraag niet hoeveel dat eigenlijk kost. Ik wil niet laatdunkend doen, of mensen ontmoedigen. Wat heeft zij er aan als ik nu ook nog naar ga doen, het is niet mijn lijf en niet mijn cursus.

Uiteindelijk zeg ik dat ik dat moeilijk vind om te geloven, omdat ik het ook akelig vind naar de mensen toe die wel zieker worden van kanker en bijvoorbeeld overlijden. Zouden die dan niet hard genoeg hun tumor kleiner hebben gewenst?

‘Oh, maar zo werkt dat niet,’ zegt ze.

‘Gelukkig maar,’ zeg ik.

En dat meen ik echt.