Jammer voor de dokter

Tegenover me is een jeugdig stel gaan zitten. Jeugdig niet in leeftijd, ze zijn beide midden 60, maar ze stralen iets jeugdigs uit, iets levendigs. En zoals sommige mensen naast elkaar kunnen zitten, zonder zich bewust te lijken van de ander, zo zijn zij samen, als de een praat, kijkt de ander afwisselend naar mij en naar zijn/haar partner. En hun zinnen buitelen over elkaar heen, ze wisselen elkaar af in het verhaal dat ze samen vertellen. Een sprankelend stel, alsof ze net verliefd zijn. Maar ze zijn al meer dan 25 jaar samen.

Een bijzonder leven vertellen ze me, beiden op jonge leeftijd hun eerste partner verloren, bij de één een verwacht overlijden, bij de ander onverwacht. Toen ze allebei midden 30 waren. En ze zijn beiden achtergebleven met jonge kinderen, in de leeftijd van 2 tot 10 jaar oud. Samen hebben ze zeven kinderen. En toen hebben ze elkaar ontmoet, op het schoolplein. En ze hebben het samen aangedurfd. Het leven. Wat niet altijd makkelijk was. Met rouw om het verlies wat ze beiden hadden geleden. Rouw van de kinderen die dat allemaal op een andere manier beleefden. Ze vonden elkaar in de openheid. Openheid over het verdriet van het gemis van de overleden partner, de partner en vader/moeder waar gewoon over gesproken werd en wordt. Zij deed een opleiding over rouw, dat gaf haar meer inzicht en handvatten, heeft haar en ook hun gezin verder geholpen.

Hoe bijzonder, zei ik, dat jullie in deze rouwperiode ook ruimte vonden voor liefde, voor elkaar. Waarop hij zegt: maar kijk nou naar haar, wat een prachtige vrouw ze is. Hun liefde is tijdens deze kennismaking, gewoon in de spreekkamer, tastbaar aanwezig.

Ze vertellen vol trots over hun kinderen, dat ze allemaal goed terecht zijn gekomen. Dat ze ze in vrijheid hebben willen opvoeden, niet te bekrompen. Terwijl ze het vertellen, emotioneert het hen ook, dat ze zich realiseren dat ze dit bereikt hebben, dat ze zo trots zijn op deze kinderen.

En nu net met pensioen, zijn ze hierheen verhuisd, naar een straatje dat hem doet denken aan vroeger, een huisje met sfeer, ruimte in de tuin als de kinderen willen komen en logeren. En daar hoort een nieuwe dokter bij. Niet dat ze die veel nodig lijken te hebben.

Wat wel jammer is, voor de dokter dan. Want zulke mensen kleuren je dag. Die kunnen niet vaak genoeg op je spreekuur komen. De oprechtheid, intensiteit en levendigheid is inspirerend en heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik de hele dag glimlachend heb doorgebracht.