Italiaanse designstoeltjes

Ik keek trots naar mijn nieuwe spreekkamerstoeltjes. Twee Italiaanse designkuipjes op een chromen draaipoot. Als ik een oor moest onderzoeken, kon ik de stoel een elegante zwiep geven en dan meteen in het andere oor kijken.

Ze stonden te glimmen voor mijn bureau en het viel me opeens op hoe fragiel ze eigenlijk waren. Dus toen ik de eerste patiënt ging halen die erop zou gaan zitten had ik beter even in de agenda kunnen kijken, want dat bleek de allerzwaarste patiënt uit mijn praktijk te zijn. De heer D. weegt 160 kilo. Toen we naar de spreekkamer liepen, kon ik de gedachte niet van me afzetten dat, en vooral hoe mijn stoeltje zou bezwijken als hij erop zou gaan zitten. Hier hadden de Italiaanse ontwerpers geen rekening mee gehouden.

Al lopend bedacht ik een list, namelijk dat ik hem op mijn krukje zou zetten en dat ik zelf op het nieuwe stoeltje zou gaan zitten. Tevreden over deze kordate vondst versnelde ik mijn pas. Maar dat was buiten de waard gerekend, of liever de waardin. Ik had namelijk niet gezien dat zijn vrouw ook was meegekomen en die is bijna net zo zwaar als hij. Ik had haar al eens op de onderzoeksbank gehad en toen deed de elektromotor niet eens een poging in beweging te komen. De gedachte dat deze twee zwaargewichten op mijn gloednieuwe stoeltjes zouden gaan zitten, maakte mij bijna aan het huilen. Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik weleens had gezien dat er twaalf mensen in een lelijke eend werden gepropt en dat die nog steeds kon rijden en nergens last van had.

Toen we de spreekkamer binnenkwamen, gaf ik een van de stoeltjes snel een handige duw zodat die naar een onzichtbare plek zou schuiven, waardoor zij ergens anders op moest zitten. Die actie zag er best raar uit, maar dat kon me even niets schelen. Maar mevrouw dacht dat ik er per ongeluk tegenaan liep en was zo alert om het stoeltje tegen te houden. ‘Zo, dat ging maar net goed hè dokter’, zei ze, schoof hem terug en ging erop zitten, tas op schoot. Ondertussen was haar man op het andere stoeltje gaan zitten.

En zo zat ik achter mijn bureau, in totale paniek, kijkend naar deze twee giganten, triomfantelijk gezeten op mijn breekbare stoeltjes. Met het innerlijk gevoel van nagels die over een schoolbord krassen, voerde ik het gesprek. Zo’n consult kan ongelooflijk lang duren. Maar het ging goed. Ze zijn blijkbaar ijzersterk en staan nu alweer tien jaar in mijn kamer, hebben duizenden patiënten gedragen en zelfs meneer D. heeft er nog een paar keer op gezeten. De stoeltjes geven geen krimp. Ik ben trots op ze.