Is The English Patient nog te redden?
Plaats een reactieEen deur slaat met een harde klap dicht. De klap galmt nog lang na door de kloostergangen van Sant’Anna in Camprena, een voormalig Benedictijnenklooster in Toscane. In een kloostercel lig ik wakker op een hard bed. Ik ben hier om een boek te schrijven. Deze nacht kan ik de slaap niet vatten. Mijn gedachten dwalen af naar een kamer verderop in de gang.
Op de hoek van de kloostergang, vlak bij de stenen trap, ligt een bijzondere kamer. Als je er binnengaat zie je eigenlijk niks bijzonders. Een bed, een houten tafeltje, een harde houten stoel en een kast. Twee kleine raampjes. Wat maakt deze kamer dan zo bijzonder? Het is een van de opnamelocaties van de film The English Patient. Deze Brits-Amerikaanse film uit 1996 van regisseur Anthony Minghella heeft maar liefst negen Oscars gewonnen. Het is een heel romantische film.
De film speelt aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. In een veldhospitaal in Toscane ligt een oorlogspiloot met uitgebreide verbrandingen. Zijn medische situatie is hopeloos. Men heeft hem gevonden in een vliegtuigwrak. Hij lijdt aan geheugenverlies en kan niet worden geïdentificeerd. Vanwege zijn accent noemen ze hem voor het gemak de Engelse patiënt. Hana, een Franssprekende verpleegster, verzorgt hem liefdevol. Dan moet het veldhospitaal worden ontruimd. De patiënt is nauwelijks meer te vervoeren. Hana blijft met de patiënt achter in een naburig klooster, dat deels door bommen is verwoest. Zo goed en zo kwaad als het gaat blijft ze hem verzorgen.
Na een slapeloze nacht probeer ik mij de volgende morgen in de kapittelzaal van het klooster te concentreren op mijn schrijfwerk. Maar eerst scroll ik nog even door de nieuwste editie van The Lancet, een medisch tijdschrift dat steeds interessanter wordt voor sociaal geneeskundigen. Mijn blik valt op een artikel van Tim Lang van het Centre for Food Policy in Londen. Lang beschrijft wat er gaat gebeuren met de Britse voedselvoorziening in geval van een no-dealbrexit. Hij put uit een regeringsrapport dat nog niet openbaar is gemaakt. Meer dan de helft van de vrachtwagens krijgt ernstige problemen op de route Calais-Dover. Als de invoer over deze route met een derde of meer terugloopt, voorziet Lang binnen twee maanden ernstige tekorten aan groenten, fruit en levensmiddelen met beperkte houdbaarheid. Tekorten die in vredestijd nog niet eerder zijn voorgekomen. De prijzen zullen de pan uitrijzen. Lagere-inkomensgroepen raken afhankelijk van voedselbanken, maar ook die zullen met tekorten komen te zitten. Vanwaar die geheimhouding door de overheid, vraagt Lang zich af. Regering, betrek het publiek bij het probleem! Informeer de burgers, mobiliseer vrijwilligers! Er is wel een publieksfolder verspreid met de mooie titel Don’t panic, prepare! Maar daar staat niks in over de voedselvoorziening.
Het is om moedeloos van te worden. Ook als Boris Johnson het advies van Tim Lang zou opvolgen, is onze Engelse patiënt met de initialen UK nog lang niet genezen van zijn brexitis. Deze ziekte heeft inmiddels een chronisch karakter, zodat al van een brexose wordt gesproken. Een ziekte zonder ziektewinst, met alleen maar verliezers. Wat bezielt een groep brexithardliners om de economie en de volksgezondheid welbewust grote schade toe te brengen? Wie heeft daar voordeel bij?
Het tij kan nog keren. Maar de kans op een wending ten goede lijkt klein. Ondanks de zorgen en inspanningen van public health officials. Die arme Engelse oorlogspiloot heeft het uiteindelijk ook niet gered. Ondanks de liefdevolle verzorging door zuster Hana.
meer van andre weel- Er zijn nog geen reacties