Is ons vak haar charme kwijt?

De NZa komt met een huisartsentarief gebaseerd op een 36-urige werkweek. Er zijn weken dat ik me afvraag of ik het in die tijd wel red. Dan heb ik mijn vergaderingen en nascholingen niet meegerekend. Ik ben niet eens praktijkhouder, moet je nagaan.

De gemeentes maken zich druk over het vooral niet afgeven van bouwvergunningen en het vergroten van de gemeente. Meer mensen. Huisvesting voor huisartsen? Nee, dat is niet interessant. Nadenken over waar die extra mensen dan zorg vandaan moeten halen? Wordt door de gemeente niet gedaan.

De zorgverzekeraars bemoeien zich nog steeds te pas en te onpas met behandelingen. Er worden ridicule prijsplafonds afgesproken voor onder andere de ggz, waardoor de wachtlijst in september/oktober bij sommige instanties al niet meer weggewerkt kan worden. ‘Plafond bereikt’ is een veelgehoord argument.

Patiënten worden steeds mondiger en willen alleen de beste zorg die er is. Daar hebben ze natuurlijk een goed punt en ik gun ze dat ook van harte. Maar er zijn nou eenmaal aandoeningen en behandelingen die prima in de eerste lijn kunnen. Je hoeft niet per definitie die moedervlek bij de dermatoloog weg te laten halen. Een lichen sclerosis moet niet altijd gezien worden door de gynaecoloog. Een nieuwe knie is niet altijd de oplossing. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Als je vervolgens je best doet om dit aan patiënten uit te leggen, kan je in sommige gevallen een klacht verwachten. Als het een beetje tegenzit, komt het zelfs bij het tuchtrecht terecht. En wellicht wordt de klacht niet ontvankelijk verklaard, maar de spanning die het met zich meebrengt is allesbehalve prettig.

Huisartsenposten worden op de meest onlogische plekken in ziekenhuizen gedumpt waarbij de arbeidsomstandigheden niet altijd ideaal zijn. Plannen van een kamer met enkel een computer en een onderzoeksbank of triagisten die staande moeten werken, worden serieus genoemd. Hoezo personeelsvriendelijk?

En dan hebben we het nog niet eens over die draak van een DBA-wet. Deze wet zou schijnzelfstandigheid tegen moeten gaan. Het advies luidt om per 01-01-2025 als huisarts je waarnemer in vaste dienst te nemen. Wederzijds zit men hier niet (altijd) op te wachten. Maar niet alleen de huisartsenpraktijken worden hierdoor geraakt. Ook ggz-instellingen krijgen psychiaters amper geënthousiasmeerd om een vaste aanstelling aan te gaan. Resultaat? Geen psychiater. Patiëntenstop. Een toename van de wachtlijst die toch al lang is. En wie moet vervolgens de begeleiding op zich nemen? Juist, de huisarts.

Volgens mij hoeft deze laatste doorn in het oog niet zo lastig te zijn. Stel een minimumvergoeding in vanaf waar niet hoeft te worden gehandhaafd. Of maak een uitzondering voor de zorgsector. Schieten we dan het doel voorbij? Wellicht. Maar het DBA-doel bereiken betekent een toename van zorgproblemen. Is dat waar we op zitten te wachten?

Na bovenstaande opsomming zou je verwachten dat ik niemand het huisartsenvak zou aanbevelen. Niks is minder waar. Waar anders kom je zo dicht bij de mens? Waar anders leg je zoveel familieverbanden? Waar anders kun je de zorg zo naar eigen inzicht inrichten? Waar anders kom je ook nog buiten de muren van je eigen gebouw? Waar anders zijn er zoveel leuke collega’s? Het is een prachtig vak. Dat wat je aandacht geeft dat groeit. Dus bij deze. Word huisarts!