In vitro scheiding

Als ik sommige vrienden en oud-collega's in Nederland spreek over het werken in de VAE, hebben zij dikwijls het beeld van Dubai als de stad van 'glamour and glitter', grote villa's, grote auto's, jachten, en natuurlijk het perfecte plaatje van succesvolle koppels. Dit is precies het beeld dat Dubai graag wil uitstralen en dat ook gretig wordt voorgeschoteld in de binnen- en buitenlandse media. Helaas zie ik in mijn praktijk ook de andere kant van de medaille, zeker sinds ik me meer ben gaan richten op fertiliteit en menopauze.

De gesprekken met mijn patiënten worden hier snel intiem en intens. Veel patiënten durven uit angst voor gezichtsverlies in hun sociale omgeving geen open en eerlijke gesprekken aan te gaan. Gelukkig heb ik de luxe om 30 minuten per patiënt te nemen en daarmee net wat dieper in te gaan op achterliggende situaties. Wat voor de buitenwereld zo'n supersuccesvol en welvarend koppel lijkt, blijkt in de praktijk gepaard te gaan met persoonlijke misère, van 'onenightstand-soa's' tot buitenechtelijke kinderen.

Sommigen weten het voor de bühne achter gesloten deuren te houden, anderen hebben de pech dat de partner er liever in het openbaar een scène van maakt, met alle gevolgen van dien. Wat achterblijft is veel persoonlijke stress en ellende waarin (te) dikwijls de vrouw en het gezin het onderspit delven.

Zo kwam een patiënte binnen die ik al maanden begeleidde in haar kinderwenstraject. Ze is een succesvolle advocate en haar man bankier. Op de vraag ‘hoe gaat het ermee?’ barst mevrouw al in tranen uit. ‘Hij wil niet meer verder,’ snikt ze. Enigszins verbaasd kijk ik haar aan, omdat we na verschillende pogingen uiteindelijk een terugplaatsing in de agenda hadden staan.

Ze vertelt wat er gebeurde: om dit bijzondere moment te vieren, had mevrouw een diner met haar man geboekt in haar favoriete restaurant. Halverwege het hoofdgerecht zegt haar man koeltjes: ‘Ik wil niet meer doorgaan met de ivf. Sterker nog, ik wil geen kinderen meer van je en wil scheiden.’ Hij gooit zijn servet op tafel en loopt weg. En zo eindigden abrupt het diner, een huwelijk van 15 jaar en een langgekoesterde kinderwens.

Dergelijke situaties benadrukken voor mij telkens weer het belang om niet alleen symptomatisch naar een patiënt te kijken, maar indien mogelijk ook naar zijn of haar situatie en het verhaal achter de patiënt. Dikwijls vraag ik bij fertiliteit en menopauze ook naar de partner, de relatie en de gezinsopstelling, omdat dit inzicht kan geven en richting aan de vervolgstappen en een eventueel behandelingstraject. Bij bovengenoemde gevallen is mijn grondbeginsel dat een goed luisterend oor al veel kan doen, met empathie als eerstelijnshulp.