In deze praktijk hebben ze het gesnapt

Je kunt hier nog met vulpen schrijven. Om precies te zijn: met een Montblanc Heritage Collection Rouge et Noir Fountain Pen. Het ritueel eist geduld. Van het losschroeven van de dop, de punt op het papier plaatsen, hand en pen elkaar laten aanvoelen om samen zwierige krullen over het papier te laten dansen en dan rustig de inkt laten drogen terwijl je de pen weer dichtschroeft.

Schrijven met een vulpen vraagt tijd en aandacht. Je schrijft er anders mee. Geen beter beeld dan dit om uit te leggen hoe fijn het werken is in de praktijk waar ik nu als vervangarts aan het werk ben.

Het beeld van die vulpen is een vlag die de lading volmaakt dekt, de perfecte metafoor voor alle zorg en aandacht die hier besteed wordt aan alle aspecten die ik van levensbelang vind in een huisartsenpraktijk. In deze praktijk hebben ze het gesnapt. Het hele work-life-balance-concept. Maar dan ook echt gesnapt. Twintig minuten mag een consult duren. Dan heb je tijd om de diepte in te gaan als dat nodig is, en kan er nog van alles tussendoor als dat moet. Preventie is een belangrijk speerpunt. De hele mens telt mee: van preventie tot behandeling, van coaching tot zorg, van zuigelingenzorg tot palliatie. Van wieg tot graf en alles daartussenin.

En van de zorg voor artsen en medewerkers zelf word ik ook zo blij. Een werkdag mag stoppen ergens tussen zes en zeven, er zijn altijd bloemen en vers fruit, de geur van versgemalen koffiebonen hangt er in de lucht, de kamers zijn licht en ruim, zelfs de koffiekopjes zijn met zorg gekozen. De ruime fietsenberging is afgeladen vol en dat zegt veel over wie hier werkt. Voor enthousiasme, motivatie en openstaan voor nieuwe ideeën, geef ik ook een dikke tien. De gunfactor is groot hier. Ik voel me welkom en van waarde. De wederkerigheid is hartverwarmend. Al ben ik maar de vervangarts, ik tel mee. Wat een plezier!

Ik had me al een beetje verzoend met het idee dat ik aan het ‘uitbollen’ was. Het laatste derde van mijn werkzame leven kabbelend tussen vervangingen en vakantie, de grote dromen opgeborgen. Maar ziedaar wat er gebeurt als een mens zich als een vis in het water voelt: er begint weer iets te gloeien, het vuurtje binnenin gaat weer branden. Hier kan ik wél nog een paar dromen waarmaken. ‘You are the average of the five people you spend most time with’, is een spreuk die ik altijd al genegen was, maar die ik nog nooit zo aan den lijve had ondervonden als nu. Werk met nare mensen en je wordt een zuur sujet, werk met gedreven blije gelukkige mensen en je gaat vanzelf op wolkjes lopen.

Bij het idee dat té vaak té hoge werkdruk er in mijn vak gewoon bij hoorde, had ik me ook al neergelegd. Dat het overal en altijd zo zou zijn. Nu zie ik dat het ook anders kan. Het bestaat, werkplekken waar je ontspannen en met veel zin je ding kunt doen. Ja, ze bestaan, zou ik bijna van de daken schreeuwen. Don’t settle for less!

En van de vele vrije tijd in het afgelopen jaar heb ik nog iets belangrijks geleerd: hoe waardevol werken is, en hoe waardevol dit werk is. Naast de bewustwording van het hoge belang van de waarde vrijheid in mijn leven, heb ik ook mijn werk terug op waarde leren schatten. Wat een cadeau.

Zelf hebben de huisartsen en medewerkers in deze praktijk soms niet half in de gaten hoe goed ze dat met zijn allen wel doen. Soms heb je daar het oog van een buitenstaander voor nodig. Bij deze.

Toch altijd even opletten bij het neerleggen van de vulpen. Dat was ooit wel een dingetje. Mijn hele leven droomde ik al van zo’n Montblanc Meisterstück. Voor m’n 50ste verjaardag kocht ik er een met de centen die mijn gasten me op het feest cadeau hadden gedaan. Geen Meisterstück, want die bleek gemaakt voor mannenhanden, maar een fijner exemplaar. En prompt liet ik die nog geen maand later uit mijn handen vallen. Recht op de punt natuurlijk, Murphy eiste zijn rol op. Met een nieuwe punt kon ik weer verder.

Ook hier zal het vast niet altijd rozengeur en maneschijn zijn, en dat is ook helemaal niet erg. Ook dat hoort erbij en met oprechte mensen kom je er altijd wel weer uit. Soms is daar niet meer dan een nieuwe punt voor nodig. Laat mij dus voorlopig maar op mijn roze wolk zitten. Of liever in de wittebroodsweken. Een trouwfeest zit er niet meteen in, maar een fijne latrelatie is ook niet te versmaden toch? Vrijheid, blijheid, het beste van twee werelden. Misschien was ik altijd al meer latmateriaal.

De maandagmiddagvergadering is afgelopen, de voorzitter sluit zijn vulpen. Een Montblanc, zie ik.