Blogs & columns
Blog

In de spreekkamer geloof ik in God

7 reacties

Vijfendertig jaar geleden werkte ik als assistent neurologie op Curaçao. Het Sint Elisabeth Hospitaal was nog in volle glorie, de laatste nonnen waren vijftien jaar eerder vertrokken. Er was een intensive care, waar wij arts-assistenten de mensen op de hand stonden te beademen als er een stroomuitval was, maar er was vooral de prachtige hoge architectuur van de hal, de trappen en de kapel.

De kapel was echt een kapel, een mooie aanbouw met hoge gemetselde bogen, waartussen boogvormige glas-in-loodramen en de verbeelding van de Heilige Maagd en alle heilige vrienden op het onderste, verbrede gedeelte van de muren. Patiënten lagen op zalen met twintig tot dertig bedden, het hoofdeinde tegen de deels betegelde muur. Soms bewoog een kakkerlak zijn donkerbruine lijf langzaam langs het hoofdeinde omhoog, af en toe halt houdend om met zijn antennes de omgeving te verkennen. Rauwe mensen, eerlijke mensen, echte mensen.

Ik had een gesprek met de zoon van een mevrouw die bij mij opgenomen lag op de afdeling Algemene vrouwen, en het eerste wat de zoon me vroeg was: ‘Gelooft u in God?’ Ik zei waarschijnlijk botweg nee, want zijn opmerking (in het Papiaments) was: ‘Als dokter niet in God gelooft, kan dokter niet de dokter van mijn moeder zijn.’ We spraken nog wat over de diagnose en behandeling van zijn moeder en, zo vriendelijk als mensen op Curaçao dan ook wel weer zijn, hij kwam niet terug op zijn opmerking.

Voor mij was het een ommekeer. Ik heb nooit meer zomaar mijn eigen niet-geloven op anderen geprojecteerd. Als neuroloog kan ik me zonder enige reserve voorstellen hoe en waarom de mensheid en het individu zich hebben ontwikkeld tot datgene wat we dagelijks om ons heen zien, maar ik zeg dat niet meer ongevraagd. Ik wil me verplaatsen in de patiënten en hun familie, voelen wat ze nodig hebben. Hier op Aruba ga ik zelfs zo ver dat ik Hem er soms zelf bij haal, ik denk niet dat Hij dat erg vindt. Ik speel toneel. Daar ben ik goed in.

Ik besef dat je toneelspelen gemakkelijk negatief kan framen, want als ik een kameleon ben en als ik zo vaak in de huid van een ander kruip, waar is dan mijn eigen identiteit? Ik kan u geruststellen: die is er, al zijn daar heel wat jaren psychotherapie voor nodig geweest. Ik heb het toneelspelen leren waarderen als gereedschap. Als iets wat je doet om contact te krijgen, zodat je kunt helpen waar nodig. In de spreekkamer geloof ik in God, reïncarnatie, mondkapjes en in mijn eigen oneindige wijsheid. Sinds die dag op Curaçao ben ik voor alles in.

Lees ook
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • A. Kaemingk

    psycholoog, blogger, docent Skillslab, Maastricht

    De beschrijving is mooi, maar je blik op de patiënt niet. Ik denk dat ik het nog een tijdje moet volhouden: reageren op zelfingenomen paternalistische stukjes van sommige bloggers (toevallig steeds 'oude heren'?). Interculturele sensitiviteit gaat n...iet om toneelspelen of de angst je identiteit kwijt te raken. Respect voor je patiënten is niet hetzelfde als denken dat je in de huid van je patiënten kruipt. Ik hoop van harte dat er een verschil is tussen hoe je in het echt met je patiënten omgaat en hoe je over hen schrijft in een blog.
    Leestips:
    -The Culture Map van Erin Meyer
    -Interculturele communicatie in de zorg van Nunez Mahdi et.al.

    • A. G?bel

      Huisarts, Amstelveen

      Beste Kaemingk,

      Hat állerlaatste wat dit stukje is, is 'zelfingenomen' of 'paternalistisch'.
      En met 'intercultureel' heeft het naar mijn mening gelukkig ook niets te maken. Intermenselijk - dat wel.
      De schrijver beschrijft juist mooi, van binnen...uit en niet vanuit een ivoren toren, wat deze gebeurtenis met hem deed.
      De zoon vroeg 'Gelooft u in God', wat als je het goed beschouwd impertinente vraag is om zomaar aan een ander - in dit geval een dokter - te stellen. Juist omdat de vraag implicaties lijkt te hebben over het vervolg van de betrekking op elkaar.
      Ik lees in dit stukje juist een sensitief en intelligent verhaal, van een betrokken dokter. Heel fijn.

    • E.J.W. Keuter

      neuroloog, Aruba

      Jammer dat u altijd wat tendentieus reageert, maar dank u voor de aandacht. Het gaat me niet om interculturele sensitiviteit. Ieder mens is er een. Ik schrijf over mijn eigen worsteling met aanpassen en binnenkomen versus het gevoel van toneelspelen.... Sommige artsen herkennen dat. Ik stel me voor dat u in uw skillslab gedragsmatige aanwijzingen geeft aan geneeskundestudenten. Denk dan nog eens aan dit blogje aub. Empathie opleggen kan verworden tot leren toneelspelen. Het is een dilemma volgens mij. En als u wil weten hoe ik met mijn patiënten omga, vraag het ze. Doe ik ook. Heel soms ben ik enigszins paternalistisch, liever gezegd directief, als dat nodig is.

  • Y.G. van der Geld

    Radiotherapeut-oncoloog FECSM-Seksuoloog NVVS, Haarlem

  • B. Bos

    Specialist ouderengeneeskunde , Amsterdam

    Prachtig gezegd, collega (-acteur)
    Hartelijke groeten van de echte mensen in Amsterdam.

  • huisarts, Amersfoort

    Heel mooi en leerzaam verhaal, Emile.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.