In 2022 gaan we helemaal los(laten)

Dat ik een dwangstoornis heb weten de meeste van jullie wel. Dat die zich bij mij uit als overgevoeligheid voor verloren (laten) gaan wellicht ook. Voor het verlies van een gedachte, ook al weet ik dat hij niet van groot belang is, van een associatie, die voorbij geglipt is voordat ik hem kon pakken, van een optie, omdat het voelt als doodzonde hem niet te benutten of van een tuinschepje, omdat het kwijtraken ervan voelt een gat in mijn belevingswereld. Om dit rotgevoel te voorkomen neig ik tot alles bewaren, onthouden, herinneren en benutten, maar dat maakt de overgevoeligheid voor gemis alleen maar groter.

Bij dwang moet je de oplossing juist zoeken in het probleem. Dus niet streven naar alles behouden en behoeden, want het is voor de dwang toch nooit goed genoeg. Nee, de deur wijd open zetten voor het gevoel van verlies, van desintegratie en van dreiging.

Nee, dat is niet fijn. Ooit schreef ik een blog ‘Een brandend huis in vluchten’. Ik wilde de link geven, maar kan het nergens vinden. Desintegratiegevoel heet van de naald. ‘Help, als deze blog zomaar weg is, welke zijn er dan nog meer weg?’

Een vriendin presenteerde een eerdere beschrijving van mij van desintegratie als een soort gedicht.

Maar goed. Practise what you preach. Dus niet eindeloos zoeken naar die blog, maar het gevoel van desintegratie uitstaan. Ik noem het wel FAFA- Feeling of Falling Apart of FOLI -Feeling of Losing Integrity[1] . Het voelt als een brandend huis, maar er is geen brand. Dat voelt ‘alleen maar’ zo. Dat verduren kan ik inmiddels zoveel beter dan ooit dat de dwang mijn leven niet meer vergalt. Wel mede dankzij de medicatie. Zonder dat kwam er geen eind aan de keren, dat ik een brandend huis in moest. Maar ook met medicatie is het niet helemaal weg. Ik heb nog dagelijks vele momenten waarop ik íéts ‘kwijt’ ben, wat dan als essentieel voelt. Loslaten moet je blijven oefenen, want het lukt alleen als je het wilt.

Wil je het dan niet? Nou, ja en nee. Ik wil wel van het gelazer af, maar het verdragen van de onrust is – zacht gezegd – naar. Net als doorkomen door koud water, maar dan moeilijker.

Mijn goede voornemen voor 2022 is elke dag bij het opstaan even stil te staan bij het besef dat ik het niet van behouden en behoeden moet hebben maar van loslaten. Voor de juiste spirit.

Inmiddels heb ik met Youri Moggre een wekelijkse podcast over OCD ‘God zegene de greep’. Iemand reageerde daarop dat hij er veel aan had. Onmiddellijk zag ik ook voor mijn dagelijkse booster mogelijkheden.  Elke dag een minipodcast als stimulans je dwanghandelingen tegen te gaan. Stop it. Genoemd naar een leuke persiflage op gedragstherapie. Zeer vermakelijk. Echt even kijken.

Is mijn voornemen de dag te beginnen met het besef van het belang van loslaten nu direct al weer een dwangmatig benutten van een mogelijkheid geworden? Zou kunnen. Laat ik ook los.