#ikdoeweermee
2 reactiesZo, deed ik even niet meer mee, zeg. Wat een schok! Een paar weken geleden merkte ik een hele subtiele hoofdpijn op die ik normaal alleen heb bij koorts. Omgeven door thermometers als ik ben, pakte ik er een op en stopte hem in mijn oor. Na vijf keer vol ongeloof meten met enige tussenpozen kon ik het niet langer ontkennen: 38,2.
Dankzij de supersnelle teststraat van ons ziekenhuis wist ik zes uur later dat ik het had. ‘Positief’ stond er onder mijn testresultaat in mijn dossier. Oh nee, #ikdoedusevennietmeermee. Deuren op slot, gezin in quarantaine, mijn eigen isolatiekamer binnen de gevangenis. Geen ommetjes meer, geen supermarktbezoek, geen fysiek contact met wie dan ook. Anderhalve meter afstand houden, ook thuis. Eigen wc, elke anderhalve uur alle deurklinken en aangeraakte oppervlakken afnemen met een emmertje met chloor.
Met afschuw dacht ik terug aan de dagen voor mijn positieve testresultaat: wie had ik allemaal gezien? En was dat allemaal keurig volgens het RIVM-protocol gegaan? Beschaamd moest ik vaststellen dat ik de teugeltjes een beetje had laten vieren. Zaterdag als coach meegereden naar een uitwedstrijd, zaterdagavond gezellig met vrienden bij iemand thuis gegeten (wel iets meer afstand gehouden, maar anderhalve meter?) Zondag meegereden naar dagje zeilen met familie, terugweg andere auto (zonder mondkapje). Maandag en dinsdag volle poli’s met fysieke patiënten. Weliswaar geen handen schudden en anderhalve meter gehouden, maar allemaal lichamelijk onderzoek (zonder mondkapje), uitslaggesprekken met extra luisterend oor van partner erbij en soms iets meer dan vijftien minuten per consult. Ik kromp steeds verder in elkaar terwijl ik naar mijn positieve testuitslag op mijn schermpje staarde. Oh, nee, ik zal toch niet al die mensen besmet hebben? Mijn 70-jarige vader of mijn broertje met immunosuppressiva: nee toch?
Zeker tien dagen heb ik met samengeknepen billen elke dag hetzelfde belrondje gemaakt en dezelfde appjes gestuurd: ‘Hoe is het met je? Heb je klachten?’ Wat heb ik me slecht gevoeld en dat kwam heus niet alleen door de covid-klachten.
En, nee, ik deed niet meer mee, niet fysiek dan. Want wat heb ik digitaal veel mensen kunnen zien en spreken. Hele poli’s kunnen videobellen, overleggen bijgewoond, mails en documenten kunnen wegwerken. Ik kon eigenlijk vrijwel normaal werken, ondanks het afleidende ‘homeschooling’. En sociaal kon ik gezellig facetimen, honderden apps beantwoorden. Ik kon zelfs af en toe een gesprekje op veilige afstand over het tuinhek voeren met mensen die ons weer kwam verwennen met een lekkernij op de voordeurmat. Nee, fysiek deed ik even niet mee. Maar des te meer digitaal.
Na vijftien dagen kon ik pas een beetje opgelucht ademhalen. Het ziet er naar uit dat ik zelfs het reproductiegetal R0 heb gehaald, hoewel ik nog steeds niet durf te juichen. Ik heb zelf geen idee hoe ik het heb opgelopen en misschien heb ik anoniem ook wel iemand ‘niet meer mee laten doen’.
Toen eenmaal alle klachten (behoudens reukverlies) een ruime 72 uur achter ons lagen en niemand van ons gezin klachten had ontwikkeld (bewezen met zelf meerdere negatieve testen van diverse gezinsleden), durfden we voorzichtig het tuinhekje weer door: #freethepeople!
Atta van Westreenen
Arts, Tilburg
Altijd fijn, iemand die zonder zonden is en best met iets wil gooien.
Het is zeer de vraag of je IIR mondkapje jou of patiënt gaat beschermen gezien de aerosolen het probleem vormen in je dichte spreekkamertje. Hetzelfde geldt daarmee voor die 1....5 m afstand (die overigens dus ook volkomen arbitrair is).
Met dien verstande is het denk ik niet gek om er van uit te gaan dat men eigen verantwoordelijkheid heeft. Ik neem aan dat de vrienden van de schrijver compos mentis zijn, en derhalve prima kunnen uitmaken of ze de 1 op 10000 kans willen nemen op letale afloop door een virus*.
De patiënten hebben in die zin wellicht minder keus, behoudens dat mondkapje en afstand (nogmaals, voor zover zinvol). Dat is vervelend, maar nog nooit anders geweest, en wordt niet anders door zo'n mondkapje op te binden en meer achterover te leunen.
Ik zie uit naar het moment dat men zich minder gek laat maken om elkaar meteen bij de enkels af te zagen als het niet loopt volgens die nieuwste oekazes uit het torentje, qua basis veelal fact free dan wel met wat fantasie.
*NB: kans ligt nog lager als je ook de prevalentie en besmettingskans van het virus in ogenschouw neemt, in deze statistiek ga ik er van uit dat iedereen weet dat de schrijver het virus zou hebben én de kans op transmissie 100% is.
Heleen
Huisarts
Met stijgende verbazing las ik uw (eerste) column. Hopende dat dit stukje geschreven was als voorbeeld van "hoe het níet moet".
U bent onvoorzichtig zowel privé als in uw werk als medisch specialist. Terwijl u met kwetsbare familieleden én met bij...zonder kwetsbare patiënten te maken heeft.
En als klap op de vuurpijl besluit u daar vervolgens een catchy stukje over te schrijven..? Wauw.
Fijn hoor, dat u weer mee kan doen. Maar hopelijk dan nu met inachtneming van de maatregelen. En besef van uw voorbeeldfunctie. Met dat mondkapje tijdens de poli, minimaal IIR. En in de privé sfeer die 1,5m afstand.